“Ik wil jullie allemaal vragen om met een open geest naar dit album te luisteren. Luister ernaar voor wat het is, het is een proces en een verhaal, het is geen einde of begin van mij, het is gewoon een nieuwe overgang.” Met deze oproep kondigt de uit Göteborg, Zweden afkomstige Anna von Hauswolff haar nieuwste album ‘All thoughts Fly’ aan.
Anne kreeg thuis als klein meisje al de avant-gardistische muziek met de paplepel ingegoten door haar vader Carl Michael von Hauswolff, die enige bekendheid geniet als avant-gardistisch componist en die vooral bekend werd omdat hij apparaten als camera’s en tapedecks gebruikte als muziekinstrumenten, waarmee hij dan op zoek ging naar elektriciteit, frequentie, architectonische ruimte en paranormale elektronische interferentie. Met ‘All thoughts Fly’ maakt Anna alweer haar vijfde album sinds 2010.
De muziek die Anna maakt omschrijven is een heikele zaak. Je zoekt naar vastigheid, maar die is er niet. Luisterend naar het album komt meermaals de vraag op of dit wel muziek is? Anderen die het geprobeerd hebben noemden het eerder ‘funeral-pop’, Anna zelf noemt het neoklassieke darkwave. Het hoofdinstrument van Anna is het kerkorgel, en dat is dan ook dominant aanwezig in haar muziek.
Het album bestaat uit zeven tracks. Het zijn geen nummers in de traditionele zin, maar het zijn een voor een soundscapes, waarin meermaals enige structuur ontbreekt en waarin Anna de luisteraar meeneemt tot in het diepst van haar ziel, tenminste dat denk ik. Het album is geproduceerd door Filip Leyman die ook al op haar eerdere albums met haar samenwerkte. Volgens Anna zelf heeft alleen hij het geduld en de vaardigheid om zoiets voor elkaar te krijgen zo zegt ze op haar Facebook: “meerkanaals opnemen met duizenden overdubs en lagen om te mixen, het is voor een gewoon mens te veel om bij te houden.”
Die complexe opnametechnieken hoor je echter niet af aan het album. De productie is bombastisch en laat zich vaak typeren als een aantal lagen kerkorgel op een drone sound of op een serie synthesizerakkoorden. Compositorisch meer experiment dan kunde, en het gaat nergens heen.
Boven op de vaak saaie akkoordstructuren speelt Anna graag wat Philip Glass-achtige lijnen. Heel veel verder dan dit komt het meestal niet. Albumopener ‘Theatre of Nature’ kan mijn aandacht precies 50 seconden vasthouden. De overige dikke vijf minuten krijg ik van mijn levensdagen natuurlijk niet meer terug. Nul spanning, trage opbouw, veel galm, en een overall gevoel van een B-horrorfilmsoundtrack.
‘Dolore di Orsini’ dan. Anna speelt een vanzelfsprekend aflopend akkoordenschema op haar orgel en blijft dit herhalen. Octaaf erbij, octaaf eraf. Het is nu ook niet bepaald zo dat Anna op dit album haar virtuositeit op haar geliefde orgel demonstreert. Oersaai. Ook op de andere tracks meer van hetzelfde. Nul variatie. Wat een deprimerend album is dit. En dan te bedenken dat Anna pas 34 is. Een vrouw in de kracht van haar leven die gelukkig zou moeten zijn, maar in plaats daarvan van dit soort psychoses veroorzakende nachtmerriemuziek maakt.
Ik weet het. Er is een scene waar mensen weglopen met dit soort muziek. Er zijn ook goede recensies te vinden van het werk van Anna von Hauswolff. Van mij gaat ze alleen voor haar naam een hoge score krijgen, die is fantastisch. Haar album is zonder twijfel het meest deprimerende dat ik sinds lange tijd heb gehoord. Tel daarbij op dat er geen enkel blijk van welk muzikaal of compositorisch vakmanschap wordt gegeven, dan is de conclusie zonneklaar. Dit is niks. (1/10) (southernlordrecords)