Yelle is zo’n typische Franse electro pop band. Producers GrandMarnier en Tepr hebben samen met zangeres Julie Budet al meer dan 13 jaar veel succes in de landen van de Francophonie, maar ook zeker ver daarbuiten. Ze speelden al in het voorprogramma van Katy Perry en traden drie keer op het Coachella festival op. Dat is geen kattenpis.
Nu hebben ze onlangs hun vierde studioalbum ‘L’ere du verseau’ uitgebracht. Heerlijk, eigenwijze muzikanten die zich niet laten dwingen door de platenbazen en gewoon hun tijd nemen om een album te maken. 4 albums in dertien jaar. Geen probleem, zeker niet als ze zo goed zijn als het werk dat, betrouwbaar als een Zwitsers uurwerk, door Yelle wordt opgeleverd.
Yelle proberen te labelen is bij voorbaat gedoemd om tot een zeer beperkte poging te blijven. Yelle maakt electropop van een zeer dansbare soort, enorm verfrissend en origineel gearrangeerd, uiterst knap gezongen en ze hebben dat ‘je ne sais quoi’ dat ook aan een artiest als Stromae hing. Is dat dan iets dat samenhangt met de Franse taal. Zal waarschijnlijk toeval zijn, maar dat de Franse taal zich zeer goed leent voor deze moderne, intelligente muziek spreekt uit dit album.
Luister naar een nummer ’Je veux un Chien’ of ‘Menu du Jour’. Nummers die seks en geilheid ademen maar dan zonder de platvloersheid zoals we die uit Amerikaanse producties kennen. Humor en tongue in cheek, het is allemaal niet zo serieus bij Yelle. Heerlijk verfrissend dus.
Tien tracks kent het album. Er staat geen een track op die het continue topniveau van dit album naar beneden haalt. Album opener ‘Emencipense’ doet in instrumentatie terugdenken aan vroege jaren ’80 synthpop van bands als Depeche Mode. Luister de track met een goede hoofdtelefoon en je hoort pas goed hoe inventief en muzikaal producers GrandMarnier en Tepr zijn. De onderkoelde manier van zingen doet bij vlagen denken aan Christine and the Queens. Maar genoeg gelabeld nu. Yelle verdient het niet continue vergeleken te worden met andere bands. Yelle is uniek.
Luister inderdaad maar eens naar ‘Je veux un chien’. Als je de Franse taal machtig bent blijf je met rode oortjes achter. Het is alleen Franstaligen gegeven zo’n geile tekst te brengen alsof je bij de universiteit een lezing verzorgd. Julie heeft een prachtige zangstem en men weet smaakvol gebruik te maken van autotune. Hier hoeft niks verbeterd te worden, hier wordt de techniek als instrument gebruikt.
Beste track van het album? Voor mij zonder enige twijfel de dancefloor filler ‘Noir’. Wat een enorm lekker nummer is dat. Hier voel je de Madonna jaren negentig vibe door de plinten komen. Geniaal vocaal arrangement en een zeer adequate productie die ervoor zorgt dat geen mens stil kan blijven zitten op dit nummer. Ook heerlijk achter het stuur op een nachtelijke A2 kan ik jullie inmiddels uit eigen ervaring verzekeren.
Yelle levert met ‘L’ere du Verseau’ een topklasse album af. Gaat het definitief voor een internationale doorbraak zorgen in de toch nog steeds door Engelstalige muziek gedomineerde muziekwereld ? Waarschijnlijk niet. Maar verdienen doet Yelle het wel. (8/10) (Recreation Center)
