Het centrum van Maastricht bestaat uit een wirwar van kronkelige, soms nauwe straatjes, meestal geplaveid met kinderkopjes, oneffen en hobbelig. In deze historische stad is Solomon gevestigd, een jonge band die stap voor stap op pad gaat in het muzikale labyrint van identiteit, groepsgevoel en populariteit. Voor Maxazine was de stap één jaar, sinds ons vorige interview De muzikale vrijplaats van Solomon .Nu zitten we met de hele band bijeen, knus in de Treehouse, een eyecatcher, symbolisch voor de in het oog springende carrière van een band die hard aan de weg timmert, hoe kronkelig en oneffen deze ook is.
De open haard is nog niet aan, anders was de melancholieke sfeer compleet. Koen de Witte (zang/gitaar) en Jolien van Geffen (bas) naast elkaar op de ene bank. Kees Houx (drums) en
Ido Ulmer (keys) gebroederlijk op de ander; Tim Haase (gitaar) relaxed in een fauteuil ertussen. Binnen het vijftal neemt Koen vaak de lead. “Ik heb de natuurlijke rol van bandleider, die het overzicht bewaakt en externe zaken regelt. Mijn muzikale leiderschap is de laatste tijd echter een stuk minder. In Frankrijk heeft juist iedereen een grote inbreng gehad in de songs.”
‘Frankrijk’ slaat op een chateau (“Echt een kasteel, ‘gewoon’ met 4 badkamers en 14 slaapkamers, via connecties hoor…”) waar, in een verblijf van negen dagen, de basis werd gelegd voor een toekomstig album. Het was intensief: “Eerst twee dagen brainstormen: welke kwaliteiten hebben we, welke nummers liggen er?” Maar vooral ‘het concept’ stond centraal: “Wat willen we zeggen met het album, met onze muziek?” De volgende dagen ontstonden de contouren voor de nieuwe songs, die nu verder worden uitgewerkt. Ido verwacht niet dat zij deze in de komende maand al live zullen spelen. “Wel een beetje dubbel, want als we de oude nummers spelen, voelen we dat we eigenlijk beter kunnen.” Een zelfverzekerde uitspraak, maar iedereen valt hem bij. Solomon is muzikaal en sociaal sterk gegroeid.
Kees: “De sound is meer volwassen; er is meer afstemming tussen de muzikanten, en in de muziek zelf. Meer de Solomon sound.” Ido twijfelt echter: “Ik weet niet, of we de sound al hebben gevonden.” En meer filosofisch: “Zullen we die ooit vinden, het is een oneindige evolutie.” Koen knikt: “Er zit al meer de diepte in, qua teksten, meer gezamenlijk schrijven. En ook op muzikaal vlak. We leren elkaars kwaliteiten te omarmen.” Als een echte bandleider somt hij op: “Tim heeft een grotere inbreng, vanuit zijn jazz opleiding, Ido is meer bezig met elektronisch gestuurde geluiden vanuit de synths, Kees ook vanuit elektronische drums.” Jolien noemt zichzelf de bassiste, maar ze kan ook heel goed uit de voeten met haar prachtige stem. In haar rol is ze duidelijk: “De Solomon sound is gebaseerd op de stem van Koen en ik kan daar een andere kleur aan toevoegen met mijn eigen stem.”
Behalve Koen heeft ieder bandlid een conservatorium verleden, of heden. Rasmuzikanten dus, die zonder twijfel aangeven dat ze hun muzikale ei kwijt kunnen in Solomon. Ido is daarin heel enthousiast: “Iedereen kan met ideeën komen. Het is heel fijn dat het zo vrij kan. We zijn minder terughoudend geworden, zo van “Kan dat wel, past dat wel bij ons?” In de negen dagen ‘Chateau’ is hier ook veel over gesproken. “Waar wil je met vijf muzikanten samen naar toe; en op welke manier, zodat het ook voor iedereen werkt? Komen de individuele doelen overeen met de groepsdoelen? Komen ieders verwachtingen overeen? Het is altijd goed om dat uit te spreken.” Solomon heeft een echte groeispurt gemaakt en is daar sterker uit gekomen. Jolien verwoordt het krachtig: “Het is meer een smeltkroes geworden.“ Hetgeen Tim en Ido onderstrepen: “Ik denk niet dat onze muziek zo goed zou zijn als het steeds maar van één persoon zou komen.” Koen gaat in kleermakerszit en ziet dat het goed is: “We hebben veel respect voor elkaars mening.”
Vlak voor de Chateau sessies had Solomon haar eerste single uitgebracht: ‘Brighter Day’, met als B-kant ‘Endless’. Een belangrijke keuze uit het bestaande repertoire. Je zet jezelf neer: dit zijn wij. Koen: “Ja, dat is onwijs belangrijk, en moeilijk… Op de EP komen vier nummers die vrij ver uit elkaar liggen. Dat is bewust zo gekozen. Maar daarom is het extra moeilijk een keuze te maken voor de single.” Maar er is duidelijk over nagedacht: “We maken vrij melancholische muziek, ‘Brighter Day’ is net iets vrolijker… en het heeft een structuur die ook op de radio kan. Daar moet je ook over nadenken. ‘Endless’ begint pas na 2 minuten met het refrein. Dat gaat geen radiostation draaien.”
Tijd voor de volgende stappen in het muzikale labyrint van een jonge band: “Schrijven en opnemen, in eigen beheer.” Ido en Tim zijn de technische jongens in de preproductie. “En dan op zoek naar een producer. Er zijn al mensen geïnteresseerd die met ons willen samenwerken.”
En natuurlijk optreden; de komende twee maanden elke week één of twee optredens, ergens in Limburg. “We willen als een olievlek uitbreiden vanuit de eigen regio, met een gestaag groeiende achterban.” “En werken aan het clubseizoen. We moeten bewijzen dat we in dat circuit kunnen komen, eventueel samen met een andere band.” Maar Koen is duidelijk: “Wij kunnen dat.”
Solomon, een Maastrichtse band die vanuit de wirwar van kronkelige, soms nauwe straatjes, meestal geplaveid met kinderkopjes, de rest van de wereld, of in ieder geval een deel ervan, wil veroveren. Een spannende en onvoorspelbare weg, maar wel een heel mooie, via 4 badkamers en 14 slaapkamers in een Frans chateau…
