Voor Walter Trout is er geen wij en zij. Gedurende zijn carrière van vijf decennia is de muziek van de grote Amerikaanse Bluesman altijd een hulplijn geweest en een middel om de luisteraars eraan te herinneren dat ze niet de enige zijn. Nu de wereld troost zoekt in een tragedie die ons allemaal raakt, komt hij gewapend met een grensverleggend nieuw studio-album en elf zinderend eerlijke liedjes die zijn fans nog dichterbij brengen. “Er is momenteel een heleboel buitengewone waanzin aan de gang”, zegt Trout over de COVID-19-crisis. “Ik begon aan dit album naar aanleiding van de gebreken en zwakheden in mijzelf. Maar uiteindelijk ging het over iedereen”.
‘Ordinary Madness’ was slechts enkele dagen voor de sluiting van de V.S. voltooid, de catharsis van het lied en de thema’s van gedeelde problemen konden niet beter klinken in een periode waarin onze ziel en geest onder vuur liggen door tumultueuze wereldwijde gebeurtenissen.
Bewonderenswaardig open over zijn moeilijke jeugd en zijn eigen voortdurende worstelingen met zijn geestelijke gezondheid, had de Bluesman de afgelopen tijd als ontspannend ritueel tijdens tours veel van zijn gedachten en gevoelens opgeschreven. Pas later realiseerde hij zich dat hij de meest eerlijke songtekst van zijn carrière had geschreven – en voelde hij de ruimte om dit met zijn fans te delen en zich met hem te identificeren. “Iedereen heeft zo zijn problemen”, zegt hij. “En ik ben niet anders dan wie dan ook. ‘Ordinary Madness’ betekent niet dat je in een psychiatrische instelling thuishoort. Het hoort allemaal bij het mens zijn.”
De Bluesinvloeden van Trout zijn goed gedocumenteerd, variërend van Paul Butterfields titelloze debuut uit 1965 tot Mike Bloomfield en John Mayall’s baanbrekende ‘Beano’ LP uit 1966 met Eric Clapton. Maar toen hij zich nestelde in New Jersey, werd de jonge gitarist ook aangetrokken door uitzonderlijke songwriters als The Beatles, Dylan en Neil Young. Bij elke stap van zijn carrière – verhuizen naar Californië in ’74 om reuzen als John Lee Hooker te ondersteunen, zich in de jaren ’80 aan te sluiten bij Canned Heat en Mayall’s Bluesbreakers om vervolgens solo te vliegen in 1989 – bleef de voorraad liedjes groeien.
Deze keer doet Trout het een beetje anders. Onder leiding van een elektronisch intro gemaakt door de oudste zoon Jon Trout, begint het nummer aan een hypnotische groove met een glorieus lome gitaarpartij die allesbehalve autopilot Blues is. “Ik heb het pinkje in mijn linkerhand het afgelopen jaar drie keer gebroken,” herinnert Trout zich, “dus het gitaarspel op dit album kostte wat werk, en er was wat woede en frustratie in sommige solo’s. Ik hou echt van die solo op het titelnummer. Er waren twee of drie takes voor nodig. Maar ik denk dat ik hem heb zo”.
Vanaf die start ontvouwt zich één van zijn beste werken tot nu toe bijgestaan door zijn band bestaande uit Michael Leasure (drums), Johnny Griparic (bas) en Teddy ‘Zig Zag’ Andreadis (toetsen) samen met producer Eric Corne, en muzikale gasten Skip Edwards, Drake ‘Munkihaid’ Shining en Anthony Grisham. Het decor was opnieuw de privé LA-studio van Doors-legende Robby Krieger. “De studio staat vol met prachtige vintage apparatuur. Het mengpaneel dat Ray Manzarek gebruikte in The Doors – het staat gewoon verdomme daar! Ik herinner me nog dat tijdens de opnames van de gitaarpartij van ‘OK Boomer’ Michael Dumas, die de studio runt, binnenkomt en zegt: “Hier is de Gibson SG die Robby gebruikte in The Doors – wil je die misschien proberen?” En voor de ritmegitaar op Heartland zegt hij ineens: ‘Hier is een van James Burton’s Paisley Telecasters …’ ‘
Muzikaal staan de antennes van Trout omhoog, terwijl hij de grenzen verlegt met de psychedelisch gelaagde vocale harmonieën op ‘The Sun Is Going Down’, een lied over omgaan met ouder worden. Tekstueel, zegt hij, “gaat het over in tijdnood komen. Je moet naar de dood kijken, ermee omgaan, het accepteren. Dat is een voorwaarde om te leven.” De laid back doch bombastische ‘Up Above My Sky’, doet denken aan de glorieperiode van Pink Floyd en Trout werkten samen met de Amerikaanse blueszangeres Teeny Tucker aan het bedroevende ‘All Out Of Tears’ – een eerbetoon aan haar overleden zoon. Op het angstaanjagende ‘Heaven In Your Eyes’ stond Walter versteld van de teksten van zijn vrouw Marie over de wanhoop van het hopeloos naar manieren zoeken om de persoon van wie je houdt te bereiken, maar de woorden niet kan vinden.
“Zoals de tekst zegt in ‘Up Above My Sky’, reflecteert hij, “moet je soms door de duisternis om het licht te vinden. Ik kan niet wachten om weer op tour te gaan, de fans te ontmoeten tijdens shows, ze te omhelzen en te poseren voor een foto. En ik kijk er echt naar uit om deze nummers live te spelen. Omdat ik denk dat dit album tot deze tijden spreekt … ”
Walter Trout’s nieuwe studioalbum ‘Ordinary Madness’ is verkrijgbaar vanaf 28 augustus.
