De zusters Rebecca en Megan Lovell zorgen in dit aparte jaar voor een lichtpuntje. Ze brengen dit jaar namelijk hun vijfde langspeler uit. Het nieuwe album van Larkin Poe zoals de groep van de dames heet geeft het nieuwe album de titel ‘Self Made Man’ mee.
De zusjes begonnen hun muzikale carrière in een andere door hen opgerichte band. Tevens ook in een ander genre, niet de roots rock waar ze nu om bekend staan, maar toentertijd maakten The Lovell Sister bluegrass muziek. Vanaf 2010 brachten ze onder Larkin Poe EP’s uit. Een aantal jaren later, 2014 om precies te zijn, kwam het eerste debuut album ‘Kin’ uit. In dat jaar traden ze ook op tijdens Glastonbury. Larkin Poe werd toen gekozen tot ‘’beste ontdekking van Glastonbury 2014’’. Buiten Larkin Poe doen de zusjes ook een hoop als back up artiesten, zeker in het prille begin van de band. Zo werkten ze bijvoorbeeld samen met Steven Tyler, Keith Urban, Mumford & Sons en Elvis Costello.
Op het nieuwe album ‘Self Made Man’ worden de zusjes bijgestaan door Kevin McGowan op percussie, Tarka Layman op de elektrische bas en Tyler Bryant (ja die van Tyler Bryant & The Shakedown) op de elektrische gitaar. In vrijwel ieder nummer zit geklap, maar deze stoort geen moment. Het zorgt er juist voor dat je lekker mee zit te klappen en zingen.
Zelf zegt Rebecca Lovell het volgende over de nieuwe plaat: ‘’We weten nu een hoop door de platen die we in het verleden hebben gemaakt. We zijn wat ouder en we hebben met ‘Self Made Man’ nu een plaat geproduceerd die echt als ons voelt, een sound die ons representeert. Het komt allemaal goed over, de kwetsbaarheid, meer harmonie die we in onze kindertijd hoorde met de blues.’’
Dan pakken we er meestal nog een paar nummers uit die zeker het luisteren waard zijn. Vaak staan er op een album een paar erg sterke nummers, maar ook nummers waarvan je denkt was dit nodig geweest? Op ‘Self Made Man’ staan alleen maar ijzersterke nummers. Om dan toch de beste even te benoemen. De tot nu toe meest beluisterde single ‘Holy Ghost Fire’ van degene die uit zijn is ook de sterkste, al volgt ‘Keep Diggin’ op niet al te veel afstand. ‘Tears Of Blue To Gold’ is een heerlijke meezinger/mee klapper met lekkere melodie en een erg mooie tekst over iemand die terugkijkt op het leven.
Het album eindigt ook met drie fantastische nummers. ‘Danger Angel’ brengt een donkerder gevoel met zich mee, een trager ritme versterkt met een prettige gitaarsolo. De eerste zin van ‘Ex-Con’ is op zo’n mooie manier gezongen dat je gelijk verliefd wordt op het nummer. Afsluiter ‘Easy Street’ is dan weer een kort, vrolijker en vlotter nummer, wat vanaf moment één zorgt voor mee klappen en zingen. Een goed gekozen laatste nummer. Dit is het nummer wat waarschijnlijk het meeste in je hoofd zal blijven hangen. Slimme zet om die als laatste te zetten.
Geen enkel nummer, van in de totaal 11 op deze plaat, is van doorspoelmateriaal. Het wordt beter en beter na elke luisterbeurt. Dit album zou iedereen met liefde voor muziek met een gerust hart kunnen aanschaffen. De zang, zowel solo als samen, de slide gitaar, de melodieën, de arrangementen, alles klopt. Nu hopen dat Larkin Poe op deze weg doorgaat en dat ze ook Nederland gaan veroveren. Met recht de volle score (10/10) (Tricki-Woo Records)
