Zanger/multi-instrumentalist Kristoffer Gildenlöw is een bekende in de prog metal wereld. Hij werd bekend als bassist van ‘Pain of Salvation’ en momenteel speelt hij bij Kayak. ‘Homebound’ is zijn derde soloalbum, dit is net als zijn voorgaande albums rustig en sober van aard. De nummers bevatten symfonische elementen en meeslepende gitaarsolo’s. Met zijn zachte post-progressieve nummers weet hij zijn fans steeds te raken. Oorspronkelijk zou de release in april zijn, maar door de corona crisis werd dit zo’n zes weken later.
‘Eternal’ heeft een hele zachte start met vogelgeluiden. Er zijn sferische klanken en somber maar helder vioolspel. Deze korte instrumentale openingstrack loopt over in ‘Holy Ground’. De ingetogen sfeer gaat verder met langaanhoudende tonen van de toetsen. Verder zijn er verschillende laagjes akoestisch gitaarspel en mooie emotionele zang. Het volume wordt opgebouwd, op het moment dat je een explosie van geluid verwacht, is de muziek weer ingetogen. De zang sluit aan bij deze volumedaling. Na enkele gelijksoortige wendingen dooft dit nummer prachtig uit.
Ook in ’Like Father Like Son’ zingt Kristoffer zijn woorden met emotie. Als gastdrummer Dirk Bruinenberg na een tijdje zijn drumstokken oppakt, drumt hij mooi zacht. Het orgel is subtiel verweven met de overige muziek. Als Kristoffer luider zingt, houdt hij de emotie in zijn stem. De licht rockende en meeslepende gitaarsolo van Paul Coenradie past prima in het geheel. De volumewisselingen vloeien prachtig in elkaar over. Ieder details is perfect gepositioneerd, alle laagjes zijn in volmaakte harmonie met elkaar.
Het ene mooie nummer volgt het andere op. Muziek en zang zijn overal in balans. De achtergrondzang van Jan Willem Ketelaers in ‘Our Home’ smelt prachtig samen met het nogal zoete geheel. De ingetogen en soms gestapelde zang en de sobere muziek van ‘I Cried Today’ zijn subliem. Door de toename in volume en tempo wordt het geheel nog intenser. De breekbaar gezongen woorden hierna komen nu nog meer binnen. De opbouw terug naar meer volume en tempo zorgt voor een fanatische opbouw naar het einde. ‘Chelsea Hotel’ is een ode aan Lennard Cohen. Beter had deze cover niet kunnen zijn, chapeau! En met het intens gezongen ‘You Need Not Stay (Away)’ eindigt dit prachtige album.
Liefhebbers van bijvoorbeeld ‘Deer Hunter’ en ‘Blackfield’ zullen deze negen ingetogen nummers zeker waarderen. Want ze bevatten talloze laagjes en zitten veel complexer in elkaar dan dat je in eerste instantie zou denken. Zou Kristoffer over zijn eigen gevoelens zingen? De teksten zetten je in ieder geval wel aan het denken. Bovendien is hij bijna woord voor woord te verstaan. Steeds weet hij je te raken met zijn stem, dat kan hij als geen ander. ‘Homebound’ is sober en melancholisch, toch blijft het mooi om keer op keer naar dit prachtige album te luisteren. (9/10) (New Joke Music)
