De oudere muziekliefhebbers kennen de op Amerikaanse muzieksmaak gebaseerde polderrockband rond gitarist Ad Van den Berg Vandenberg zeker nog wel. In de jaren ’80 van de vorige eeuw gooide deze band hoge ogen in de internationale muziekscene met drie prachtige albums, die een voor een een mooie ereplaats verdienden in de Nederlandse rockgeschiedenis. Nadat Ad min of meer tot de Amerikaanse tigerprint trousers rockband ‘Whitesnake’ rond David Coverdale toetrad was Nederland ineens een echte wereldster rijker. Jammer dat Ad door een polsblessure zijn eigen stukken moest laten inspelen door Steve Vai, maar hij maakte samen met Vai en Coverdale de grootste podia ter wereld onveilig. Voorwaar een mooie prestatie die slechts weinigen hem na hebben gedaan.
Vandenberg was echter veel meer dan alleen maar Ad en zijn gitaar. Zoals het altijd bij echt goede bands is, is de som altijd meer dan enkel het optellen van de verschillende delen. Dat heet dan synergie. De overige originele leden van Vandenberg waren zeker een belangrijke factor in de synergie rond deze line-up. Bert Heerink, zanger van het eerste uur had en heeft zo’n stem die voor instant herkenning en bijbehorend kippenvel zorgt. Het grootste succes van de band, de wereldhit ‘Burning Heart’ is daar wellicht het meest sprekende voorbeeld van. Heerink is inmiddels opgenomen in de Orde van Oranje Nassau als waardering voor zijn inzet en prestaties in de popmuziek. maar aan al het moois komt een eind en Vandenberg hield einde jaren tachtig op te bestaan
We zijn nu meer dan 40 jaar verder. Inmiddels zij er drie generaties opgegroeid die met een beetje goede wil ‘Burning Heart’ kennen uit de Top 2000. Heerink maakte faam met zijn Nederlandstalig repertoire, als zanger bij Kayak en in vele theaterproducties. Hij heeft inmiddels weer een eigen band: Royal Flush waarmee hij pretentieloos lekker muziek maakt. Ad verdween min of meer uit de publieke belangstelling en richtte zich op het schilderen. Sinds 2013 is Ad weer aan het front terug met de band Vandenberg’s Moonkings waarmee hij een gedegen live reputatie weet op te bouwen onder liefhebbers van deze rockmuziek.
Nu is hij dus weer terug onder de naam Vandenberg met het album ‘2020’. Het enige dat deze band als overeenkomst heeft met de originele Vandenberg is dat de naamgever wederom gitarist is en het logo is wat opgeleukt. Naast Ad staat nu de Chileense zanger Ronnie Romero, die onder liefhebbers van rock uit de vorige eeuw bekendheid geniet als zanger van Richie Blackmore’s Rainbow. De man werd pas geboren toen Ad al met Vandenberg op het podium stond. Daarnaast bestaat de band uit bassist Randy van der Elsen en drummer Brian Tichy.
Vandenberg 2020 telt 10 tracks, allemaal in het rockidioom dat Ad zo goed beheerst, dat van een halve eeuw geleden. Daarmee is meteen het grootste manco van het album geduid. Ad is een ambachtsman, die nog steeds genoeg netwerk in de Amerikaanse oude rockwereld heeft om een album te kunnen maken dat gelikt klinkt. De productie is vet. Alsof je erbij staat, top dus. Maar ook na enkele draaibeurten beklijft het materiaal niet. Maak vooral niet de fout om naar de teksten te gaan luisteren, die zijn van een ontluisterend laag niveau.
Een nummer als ‘Freight Train’: “Speeding in a straight line, ignoring all the stop signs”, van dat dus. Nietszeggende flarden tekst. ‘Make no mistake, Cos I am here to stay’. Lachwekkend puberaal niveau. Alle nummers zijn ook eender van opbouw dus vervelen al heel snel. De stem van Romero is verschrikkelijk om een heel album naar te moeten luisteren. Dat geknepen geschreeuw. Hij gaat hard, en heeft bereik, maar het is gevoelloos en hij doet zó zijn best om Amerikaans te klinken dat het weer leuk wordt.
Misschien is dat wel het grootste euvel, dat er zo ontzettend hard geprobeerd wordt om Amerikaans te klinken. Enfin. Bij tijd en wijle doen de nummers een beetje denken aan de grootste clichés van Ted Nugent’s ‘Damn Yankees’, al had die band in Tommy Shaw nog een zanger die Ronnie onder de tafel zingt. En ja ik weet het, Ronnie Romero kan zingen maar het klinkt allemaal zo ontzettend gedateerd. Het is goed dat de titel ‘2020’ is want een argeloze luisteraar zou zich zo maar minstens 4 decennia kunnen vergissen. Als we dan bij het nummer ‘Shitstorm’ komen dan is alle geloofwaardigheid wel weg.
Als dan op de klap op de vuurpijl er ook nog een nieuwere versie van ‘Burning Heart’ op het album staat, valt je helemaal niks meer in. Waarom? Er is een waanzinnig mooi origineel. Onderdeel van Nederlands rockgeschiedenis. Zelfs als je het zelf geschreven hebt, laat het. Als je er nu nog iets vernieuwends mee zou doen, soit. Deze 2020 versie is in alle opzichten ver de mindere ten opzichte van het zo heerlijk door Bert Heerink gezongen origineel. Romero mag niet eens in de schaduw staan van Bert.
Vandenberg’s ‘2020’ is dus een vet klinkend album, waarop te horen is dat Ad nog steeds erg goed gitaar kan spelen. Dat is echter bij lange na niet genoeg om dit album omhoog te stuwen. Het album zal er ongetwijfeld toe bijdragen dat we Vandenberg weer terug gaan zien op de grotere internationale podia zelfs, en dat is prima. Mission accomplished. Als je echt goede jaren ’80 rock wil horen zoals die 40 jaar geleden werd gemaakt, zet dan gewoon liever nog eens het debuutalbum van de originele line-up op. Dat is gewoon veel beter. (5/10) (Mascot Records)
