Afgelopen week kwam zangeres Monique Klemann met haar inmiddels derde soloalbum uit. Onder de titel ‘Lovers in Motion’ komt Klemann met 9 nummers, die in totaal net iets langer dan een half uur duren. Monique Klemann is uiteraard bekend als zangeres van succesformatie Lois Lane. Samen met haar zus Suzanne vormde ze voorhoede van deze band die vooral met de albums ‘Fortune Fairytales’ en ‘Precious’ in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw furore maakte.
Met haar nieuwe album positioneert Klemann zich wederom in het haar zo bekende genre van mainstream pop met een licht scheutje soul. Een risicoloze en ongedurfde aanpak die heeft geresulteerd in een niet bijster interessant album.
Klemann heeft nooit zo bekend gestaan als een zangeres van uitzonderlijke klasse. In een interview met de Volkskrant van 28 februari zegt ze daar zelf over: “Ik kon nou eenmaal nooit zo goed zingen als dat ik mooi ben.” Het is een eerlijke observatie van haar eigen zangtalent. Daarmee is niet gezegd dat Klemann niet kan zingen maar ook tijdens de Lois Lane tijd moest de band het toch vooral hebben van het song-materiaal en de show.
Het album is geproduceerd door J.B.Meijers, bekend van vooral the Common Linnets, maar die ook werkte met de Dijk, Daryll-Ann, Hallo Venray en vele anderen. Meijers kun je om een boodschap sturen en het album klinkt als een klokje. Monique’s stem krijgt precies de juiste jazzy en middenlage accenten mee die haar goed sieren.
Op het album staan twee nummers die het vermelden zeker waard zijn. ‘In Love’ is een mooi gedragen jazznummer dat her en der een soort van ouderwetse Vaya con Dios-achtige charme heeft. Het nummer verrast door gastzanger Richard Janssen van Fatal Flowers die het nummer een extra Nick Cave achtige punch meegeeft. Hun stemmen werken wonderwel goed samen en het nummer zou op de soundtrack van een PS4 game als ‘L.A.Noire’ zeker niet misstaan.
Daarnaast heeft Monique een cover van de 10CC hit ‘I’ m not in Love’ opgenomen. De versie van Klemann is in structuur een carbon copy van het origineel, met dien verstande dat de retrospectieve, licht cynische touch die het nummer heeft als Eric Stewart het zingt volledig verloren gaat in een zwoele zomeravond interpretatie die Klemann eraan geeft. ‘Everything is you’, de Stylistics- en of Diana & Marvin-cover is typerend voor de rest van het album. Soft, geen risico, lekker dromerig en heel erg veilig.
Met ‘Lover’s in Motion’ heeft Monique Klemann een erg kort album afgeleverd waar weinig wereldschokkends of zelfs maar opzienbarends gebeurd. Het ontbreekt aan spanning, inventiviteit en karakter. Richard Janssen kan uiteindelijk het verschil helaas niet maken. Is het daarmee een slecht album? Nee. Het gaat verkeerd door middelmatig song materiaal waar dan ook steeds netjes binnen de lijntjes gekleurd blijft worden. En dan wordt het vanzelf een dertien in een dozijn album. Jammer. Er had meer ingezeten. (6/10) (PIAS)
