Een zachte zaterdagavond begin maart en aan de buitenrand van Leuven in Kessel-Lo begeven zich een grote groep mensen naar het kleine jeugdhuis Sojo. Daar stond het Noorse trio Elephant9 geprogrammeerd. Vele fans van landgenoten Motorpsycho wilden meer van hun liefde voor progressieve jazz-rock horen.
Via twee zeer kleine ruimtes, waarvan de tweede de entreebalie geplaatst was, kwam men in het jeugdhuis zelf dat ergens achterin Kessel-Lo langs het spoor gelegen lag. In de ruimte stond een laag podium met middelmatige verlichting, een halve glitterbal tegen het plafond geplakt en plastieken klimop boven de bar. Tegen half negen was de ruimte zeer goed gevuld en kon het voorprogramma Onionfuzz beginnen.
Het viertal uit Leuven begon redelijk voorzichtig met een nummer dat wel direct aan Pearl Jam deed denken. Waarop sommigen in het publiek hun wenkbrauwen fronsten, omdat het niet de stijl van het hoofdprogramma was. Echter halverwege het nummer kwamen er al flarden van Sonic Youth naar boven en werd het meer experimenteel en psychedelisch.
Naarmate de set vorderde kwamen de jongens meer in hun element en werd het een zeer interessante set van psychedelica, grunge en stoner; zodat op het einde wel het grote deel van het publiek best wel onder de indruk was.
De instrumenten van Elephant9 waren ’s middags al opgebouwd en er moest alleen nog wat gestemd worden en alle videoapparatuur ingesteld worden, want het gehele optreden werd door de band opgenomen. Dit duurde iets langer dan gepland en om 21:45 waren Ståle Storløkken, Nikolai Eilertsen en Torstein Lofthus klaar om te beginnen.
De sfeer werd rustig opgebouwd door de Hammond B3 van Ståle, onderbouwd met de rustige baslijn van Nikolai en een onderliggende laag van Torstien op drums. Het publiek werd binnen gelaten in het mystieke land van Elephant9. Eenmaal binnen werd de sfeer wat opgevoerd, ging de ritmesectie sneller spelen en kwam er meer volume van de toetsen, die buiten de Hammond uit een elektrische piano, keyboard en effectenpedalen bestond. En voor men het wist zat men in een caleidoscoop van orgeltonen, rollende baslijnen en een hoog drumritme, dat strak eindigde en het eerste kwartier al verstreken was.
Ståle verwelkomde het publiek en vertelde even over de roadmovie die ze gingen maken en dat het volgende nummer een ouder werk was genaamd ‘Habanera Rocket’. Een nummer dat rolt in de 16de maat als een zwarte locomotief door de ruimte, waar opeens het spoor verdwijnt in een sterrennevel, waar men doorheen zweeft tot men weer terug op spoor terecht komt en voort dendert. Aan het eindstation was men weer 25 minuten verder.
Men kon de gehele set goed de jazzbasis horen van het stevige drumwerk en de snelle basloopjes, met daarover heen de psychedelische orgel en pianomelodieën. Ook in de nummers waren er tempowisselingen en sfeerveranderingen, dat men soms even ‘wakker’ werd en niet wist of het nog hetzelfde nummer was of al een volgend bezig was.
Geesten van progressieve jazz- en rockbands uit de jaren 70 stroomden in en uit het trio: Dan hoorde je de drum van Rare Earth’s “Get Ready” of het meesterlijke Hammond werk van Deep Purple’s John Lord. En was het een knap staaltje muzikaal vakmanschap om nummers van om en nabij 20 minuten zo boeiend te houden.
Ondertussen was het publiek met een dikke 40 procent verminderd, wat er toch op wees dat velen naar de lokale helden van Onionfuzz waren gekomen. Het overgebleven publiek stond heerlijk mee te dansen, hoofdschuddend en met de ogen gesloten te genieten van de drie Noren en na net geen 2 uur werd het publiek bedankt voor de aanwezigheid.
Maar het publiek wou meer; blijkbaar gewend van de 3 uur durende Motopsycho concerten; zodat men toch terug kwam voor een bisnummer, dat uiteindelijk een tweeluik werd van ‘I Cover The Mountain Top’ en ‘John Tinnick’. Een heerlijke kosmische psychedelische jazz-rock trip van het Noorse trio die wel de waarde hebben om in grotere zalen te spelen.
