Les Amazones d’Afrique is een in Mali gevormde groep, bestaande uit een aantal bekende zangeressen uit West Afrika. De groep had in de eerste line up in 2015 zangeressen als Angélique Kidjo, Mariam Doumbia, en Oumou Sangaré in haar gelederen en er kon dan ook met een gerust hart gesproken worden van een supergroep in de scene van de wereldmuziek.
Optredens op het Fiesta des Suds in Marseille en op het Womad Festival in 2016 plaveide de weg naar een platencontract voor het prestigieuze Real World Records label van Peter Gabriel.
In 2017 kwamen de Amazones met hun goed ontvangen debuutalbum: ‘République Amazone’ dat duidelijk naar meer smaakte. Nu is er dan al enige tijd het tweede album onder de titel ‘Amazones Power’ uit. Ik ben inmiddels een groot aantal draaibeurten verder en het is een uitdaging gebleken dit album te duiden.
De groep bestaat tegenwoordig uit 9 leden, onder leiding van Mamani (grootmoeder) Keita, die met haar achtergrond als griot de aangewezen persoon is om de Amazones te leiden. ‘Amazones Power’ is een goed album geworden, een erg goed album zelfs. De uitdaging zit hem erin het als een world music album te duiden. Het album is retestrak geproduceerd en is meer als Dance, R&B of bij tijd en wijle als trip-hop te duiden. Muziek is grotendeels elektronisch geproduceerd waarmee de feel er wel uit is gehaald
Openingstrack ‘Heavy’ is een achter de mixtafel en computer geassembleerde track die gewoon vet en erg modern klinkt. De grootste successen worden tegenwoordig zo geproduced. Het nummer is een ode aan sterke vrouwen in West Afrika die hun eigen bestaan hebben opgebouwd. Op de beat gaat een Engelstalige sample continu door en in de backings zit een tekst in het Wolof verborgen die voor de meeste mensen onbegrijpelijk blijft, maar waarin verschillende stammen worden opgeroepen samen sterk te staan.
Amazone’s d’Afrique is mede in het leven geroepen als een voorbeeld voor empowerment van West Afrikaanse vrouwen, en op dit album is die boodschap erg duidelijk aanwezig. Het gaat over het bouwen van een eigen toekomst, los van de patriarchale samenleving, het gaat in tegen genitale verminking en vele andere belangrijke onderwerpen. Ik vraag me af of de Amazones met dit album hun belangrijkste doelgroep, de jonge vrouwen en meisjes in laten we zeggen Segou, Conakry, Touba of Tambacounda bereiken. Het album is duidelijk gericht op een Westers publiek. De diaspora dan misschien? Daar speelt deze problematiek dan toch belangrijk minder. Had een veel traditioneler album niet veel beter hun doelgroep bereikt? Enfin het album is wat het is. Laten we nog wat muziek erbij pakken.
Het album komt het dichtst bij worldmusic in de tracks waar Mamani Keita de lead neemt. ‘Timbuktu’ is dan waarschijnlijk het hoogtepunt op het album. Enorm strakke track die wonderwel mixed met de uiterst herkenbare zang in Bambara van Mamani Keita. Blazers, dikke synth tapijten, een fluit, de typische Mali blues gitaar het zit er allemaal in. Mooi! Ook ‘Rebels’ met de Algerijnse zangeres Nacera Oauli Mebah is fascinerend, ook juist weer door de wonderlijke mix van modern met traditioneel. De derbouka rateld lekker door het nummer heen en de meerstemmige zang is om van te smullen.
Al met al een wonderlijk en goed album dat bij de liefhebbers van wereldmuziek best zal aanslaan. Verwacht geen traditionele muziek maar sta versteld van wat de hedendaagse techniek kan in samenwerking met de versmelting van vele culturen uit West-Afrika. (8/10) (Real World)
