Het is precies half vijf op die bijzonder stormachtige zondagmiddag in februari als het busje met daarin de bandleden van Hooverphonic pal achter de artiesteningang van het Cultureel Centrum in Maasmechelen tot stilstand komt. Eén voor een druppelen de bandleden de artiestenfoyer binnen. Er heerst rust. De kleedkamers worden betrokken en zangeres Luka Cruysberghs haalt een drankje uit de volle koelkast en is de eerste die bij de bar komt zitten voor ons interview. Ze is frêle, komt bijna verlegen over, maar die eerste indruk blijft niet lang overeind.
Gitarist Raymond Geerts is de tweede die zich bij ons voegt op de ietwat wiebelige, meer op design dan functionaliteit bedachte barkrukken. Hij lurkt tevreden aan zijn elektrische vaporizer. Ernaar gevraagd verteld hij niet zonder trots het roken aan het afbouwen te zijn. “Ik wil af van die teer, dat is zo’n rommel. In die vape zit nog wel nicotine, daar kan ik nog niet helemaal zonder, langzaam afbouwen.” Terwijl we wachten op de komst van bassist, producer en componist Alex Callier, analyseert Luca de ingrediëntenlijst van haar blikje Cola Zero. “Aspartaam? Was daar niet ook iets mee?”
Tijd voor een gesprek met Hooverphonic. De band heeft zich sinds haar oprichting,maar zeker sinds de release van het internationale doorbraakalbum ‘The Magnificent Tree’ inmiddels ruimschoots bewezen als Belgisch beste exportproduct in de muziek. Nu 16 albums, waarvan er vele de gouden en platinum status behaalden, verder, gaat Hooverphonic dan eindelijk voor België deelnemen aan het Eurovisie Songfestival, dat in mei in Rotterdam gehouden zal worden. Met de bekendmaking van Hooverphonic als deelnemer, wordt België meteen als één van de voornaamste kanshebbers op de eindoverwinning gezien. Een centraal thema voor het gesprek waar we niet omheen kunnen.
Hooverphonic op weg naar het Eurovisie Songfestival
Hoe komt een gearriveerde band als Hooverphonic eigenlijk in het Eurovisie Songfestival terecht? Het mag dan wel een gekend feit zijn onder muziekliefhebbers dat met name Alex een echte songfestival fan is, maar dan nog. Hooverphonic als Belgisch vlaggendrager op het ultieme kitsch feest? Alex Callier moet er niet eens om lachen. Zijn reactie komt even scherp als snel. “Het Eurovision is al enige tijd zichzelf opnieuw aan het uitvinden. De tijden van gekke kostuums en kitsche eurodance tracks ligt al ver achter ons. Binnen het Eurovision worden mooie nummers weer gewaardeerd, het gaat weer terug om het lied en om de compositie”, aldus Callier. “Kijk naar Duncan Laurence en Salvador Dobral, maar ook the Common Linnets brachten de serieuze popmuziek weer terug op Eurovision.”
Volgens Alex is Hooverphonic al vaker door de selectiecommissie van de VRT gepolst over deelname, maar voor 2020 was het goed in te plannen in de strategie van Hooverphonic. “We grijpen het moment, nu we er klaar voor zijn.”
Concurrentie?
Gevraagd naar welke landen als mogelijke concurrenten kunnen worden aangemerkt, pareert Callier de vraag professioneel en vlot. “We hopen natuurlijk door de halve finale op 12 mei heen te komen. Als we dan in de finale staan zullen we zien waar we gaan eindigen.” Gezien de populariteit van de band, ook in Oost- en Zuid-Europa spreken ze wel de hoop uit dat de fans van daar toch ook wel voor wat publieksstemmen zullen instaan. Het zou een voordeel moeten zijn dat de band zo’n grote bekendheid door heel Europa geniet.
Het heeft wel wat moeite gekost om de deelname ook organisatorisch goed rond te krijgen. “In april 2019 kwam immers ons laatste album ‘Looking for Stars’ uit en zoals altijd gingen we ook nu op achtereenvolgens een Belgische clubtour, een Europese tour en dan de theatertour waar we nu mee bezig zijn”. In al die drukte moest dan ook nog het Eurovisie Songfestival-nummer gecomponeerd en opgenomen worden. “Het Eurovision nummer is nu helemaal klaar,” aldus Callier. “We hebben er hard aan gewerkt en we zijn nu tig mixen en drie verschillende masters verder, maar nu zijn we tevreden. De laatste hand wordt nu gelegd aan de videoclip en dan zijn we ready to go.”
Eurovision
Als vanzelf komt de vraag bovendrijven die inmiddels op ieders lippen ligt. Wat mogen verwachten van Hooverphonic op het Eurovisie Songfestival? Het nummer is klaar. Wat is de titel? Wat voor nummer is het? Het is bij deze vragen dat Callier heel even stilvalt. Het lijkt of hij het antwoordt weegt, bijna voorproeft. Luca neemt nog een slok van haar frisdrank en Raymond is nog steeds die tevreden vapo-roker, die ook in dit interview zeker geen onruststoker is. Hij glimlacht en wacht het antwoord af. “De Eurovision track zal door de mensen herkent worden als een klassieke old school Hooverphonic track”, vertelt Callier.
“Sferisch, typisch Hooverphonic in arrangement, composite en opbouw”, vervolgt hij. Het zal overigens niet bij de Eurovisie Songfestival-track alleen blijven. “We pakken de zaken bij Hooverphonic altijd goed aan en willen ons Eurovision effect graag maximaliseren.” De Eurovisie Songfestival-single, die we rond half maart mogen verwachten, zal in april meteen gevolgd worden door een nieuw album waarop de het Eurovisie Songfestival-nummer terug te vinden zal zijn. Een compleet nieuw Hooverphonic album dus.
Vader
Dan vertelt Alex waarover het nummer gaat. “Het Eurovision-nummer van Hooverphonic is door mij geschreven als een eerbetoon aan mijn onlangs overleden vader.” Dan vallen zowel Raymond als Luca spraakwaterval Callier bij. “Het nummer raakt aan emoties die wij allemaal hebben, voelen en kunnen begrijpen”, aldus Luca. “Werkelijk universele materie”, verklaart Raymond, “die door Luca zeer mooi vertolkt wordt.”
Een serieus onderwerp dus, dat straks in Rotterdam binnen 3 minuten overtuigend en pakkend neergezet zal moeten worden. Geen tweede kans. Volgens de reglementen van Eurovision zijn live instrumenten tijdens de show verboden. Het enige dat live is, is de zang. Daarmee komt er een grote verantwoordelijkheid en toch ook wel druk op de schouders van Luca te liggen. Zij zal daar straks op het podium in Rotterdam op het moment suprême haar opus magnus moeten brengen. Ernaar gevraagd blijft de charmante glimlach en gaat Luca er eens goed voor zitten. ” Ik heb inmiddels een zeer goede leerschool doorlopen bij Hooverphonic”, vertelt Luca, ” We zijn constant op tournee of in de studio, dus ik heb het gevoel of ik dit al zo lang doe.” “Daarnaast”, zo vervolgt ze “is het Eurovision nummer zo sterk dat ik ernaar uit zie het te mogen brengen. Ik zal zeker even zenuwachtig zijn voordat de camera’s aangaan, maar als ik begin te zingen zal dat weg zijn.”
Post Eurovision
Na het Eurovisie Songfestival heeft de band inmiddels de agenda voor het komende anderhalf jaar ook alweer volstaan. “In 2020 vieren we het 20 jarige bestaan van ons album ‘The Magnificent Tree’. Dat doen we met een Europese tournee waarbij we het volledige album integraal zullen spelen, samen met lokale strijkensembles.” Daarna zal de band dan weer op tournee gaan met het nieuwe album dat zoals gezegd in april 2020 het levenslicht zal zien. De conclusie is dus gerechtvaardigd dat Hooverphonic al van ver voor de bekendmaking van het Eurovisie-avontuur in oktober 2019 haar strijdplan klaar had. Alex Callier heeft deelname aan het festival altijd als zijn ‘ guilty pleasure’ beschouwd. Maar als Hooverphonic dan meedoet, dan maar meteen goed.
Gevraagd naar of niet iedere artiest die op zo’n groot internationaal podium gaat staan een welhaast exhibitionisitische inslag danwel een aan arrogantie grenzende zelfverzekerdheid moet beschikken katapulteert Alex dat terug. “Alle artiesten die toeren en platen maken doen dat om zoveel mogelijk succes te behalen. Je streeft naar beter, maar ook naar meer streams, meer cd en meer vinyl verkopen. Dat is een gezonde ambitie, de wil om steeds beter te worden, die zit er bij ons nog steeds in. Zelfs de meest artistiek verantwoorde poëet, die voorovergebogen mompelend in een microfoon op een open podium zijn werk voor het eerst brengt heeft die drive. Waarschijnlijk nog sterker dan wij die hebben, want die schroom van een eerste keer, die hebben wij niet meer.”
Foto’s (c) Zeb Daemen
