Winterstorm Ciara huilde om het Cultureel Centrum van Maasmechelen en joeg de drommen bezoekers voor zich uit naar binnen. Als Ciara haar best deed spuugde zij de wind met uithalen van meer dan 100 kilometer per uur voor zich uit. De bomen op de parkeerplaats rond het CC bogen vervaarlijk tegen het punt van knappen aan en het grootste deel van de bezoekers koos dan ook voor een andere plek om zijn of haar vehikel veilig achter te laten.
Uiteraard was ook voor deze avond, 9 februari 2020 de kaartverkoop voor de ‘Looking for Stars’ theatertour van Belgisch meest bekende band als een tierelier verlopen. De enige vier vrije plaatsen vanavond waren van klimaatverschrikten, die het niet tegen Ciara op durfden nemen om hun favoriete band te gaan zien.
Hooverphonic staat aan het begin van wat waarschijnlijk het meest turbulente jaar in de geschiedenis van de band gaat worden. De deelname aan Eurovision werpt zijn schaduw vooruit en de verwachtingen zijn hooggespannen als is er nog niks bekend over met welk nummer de band zal gaan deelnemen. Daarnaast wacht dit jaar in april de release van een nieuw album en in het najaar een Europese tour om de 20 jarige release te vieren van ‘The Magnificent Tree’ . Genoeg dus om naar vooruit te kijken, maar ook zeker genoeg om op achteruit te kijken.
In Maasmechelen trad Hooverphonic als zeskoppige band aan. Drums, toetsen, gitaar en op het voorfront natuurlijk Alex Callier, de pas 19 jarige zangeres Luka Cruysberghs die de band in 2018 kwam versterken en Raymond Geerts op gitaar. De avond begon binnen, zoals het buiten was. Donker en dreigend trapte de band af met ‘Concrete Skin’ van het album ‘Looking for Stars’. mooie dreigende soundscapes. Callier liet de bas komen uit zijn Novation Bass Station. Luca, gehuld in een soort van cape, die rechtstreeks uit een videogame als Skyrim lijkt te zijn gehaald, hulde zich letterlijk ‘In the shadows’, zoals ze ook zong. Veelbelovend was deze aftrap en het publiek ging er eens goed voor zitten.
Met ‘On and On’ en ‘Stranger’ bleef de band nog even in de duistere opstartfase zitten. Het achterste van hun tong lieten ze, of konden ze wellicht, nog niet laten zien. Toen het prachtige orkestrale ‘Vinegar en Salt’ werd ingezet, leek het alsof Luka haar aanvankelijke schroom (of was het een ‘faux pas’ van de eerste nummers) van zich af wierp. Haar vocalen waren wonderschoon en kwamen zo prachtig tot hun recht in deze kleine juweeltjes. Bij tijd en wijle zweefde er zelfs een flard van de geest van Sinead O’Connor door de zaal. Toen Luca dan aanzette voor de uithaal en deze tot in het oneindige door liet gaan, ging de storm buiten hoorbaar liggen. Luka liet horen waarom zij sinds een kleine twee jaar de nieuwe zangeres van Hooverphonic is. Haar ‘Vinegar & Salt’ was waarlijk fenomenaal.
Helaas bleek dat de band deze aanzet tot een concert van absoluut topniveau niet vast kon houden. Of er sprake was van intredende sleur, of het doseren van de stem, wie zal het zeggen. Feit is dat er nog heel wat concerten volgen, en dat dan ook nog de Eurovisie even gewonnen dient te worden. Enfin, de rest van het concert hield Luca duidelijk in. Op een paar mooie uitzonderingen na in songs als het filmische ‘Jackie Cane’ en uiteraard ‘ Mad about You’, bleef de zangeres ruimschoots binnen haar reserves. De set was prachtig opgebouwd, leunde niet teveel op het meest recente album en de band greep regelmatig terug in de schatkist van mooie liedjes die ze de afgelopen 24 jaar hebben gemaakt.
Alex praatte als een volleerd cabaretier de avond aan elkaar. Hij kreeg de lachers op zijn hand zonder er werkelijk maar enige moeite voor te hoeven doen. Een echt opwindend concert werd het eigenlijk niet op deze stormachtige zondagavond. Toch is de conclusie dat de band slecht speelde absoluut onwaar. Wat miste was wat peper, wat urgence, het heilige moeten; dat zat er vandaag niet in. Waarschijnlijk zou het ook wat veel gevraagd zijn, maar je wilt als publiek nou eenmaal graag die geweldige, magische avond beleven.
De magie bleef in de hoge hoed in Maasmechelen, maar de band zette nog eens stevig aan en met top tracks als ‘Badaboum’, ‘Amalfi’ en het maffe en nog immer originele ‘2Wicky’ liet Hooverphonic nog maar eens horen meer dan terecht bij de top te horen. Goed was in deze live setting te horen hoe sterk de liedjes eigenlijk zijn en hoe vernuftig zij gecomponeerd zijn.
Na twee encores eindigde Hooverphonic met ‘Sometimes’, die als extraatje op de vaste setlist werd gespeeld en het mooie ‘Long time gone’. Een staande ovatie viel de muzikanten ten deel. Leek het nu alsof ze niet van het podium afwilden? Ze wisten dat ook hen, buiten op weg naar huis, de straffe windvlagen van Ciara zouden wachtten. Hooverphonic staat op 12 mei aanstaande in de eerste halve finale van Eurovision in Rotterdam. Laat dan de magie er zeker zijn.
