The Guru Guru is één van de vele bands die voortgekomen zijn uit de PXL Muziekschool in Hasselt, daarom was het ook wel logisch dat ze hun tweede album ‘Pointing Fingers’ voorstelden in de Muziekodroom; die ook onlosmakelijk verbonden is met de PXL.
Als voorprogramma was het Gentse trio Paard, of zoals ze zelf zeiden waren zij niet ‘Paard’ maar een kleine plastic paardje van Chinese makelij dat aan een touw hing die via een lichtbalk naar de drummer ging. Daarmee kon hij het paardje laten zakken waardoor iedereen het beter kon zien. Het trio lokte sowieso al enige nieuwsgierigheid want het bestaat uit drummer Sigfried Burroughs (die ook actief is met de Luikse band The K.), bassist Owen Weston en vibrafonist TJ Segers.
Ze brachten een heerlijke cocktail van funk, jazz, soundscapes en dat met een flinke hoek af. Terwijl dat Sigrfied verschillende ritmes speelde en Owen met heerlijke funky basloopjes stond te bangen, zorgde TJ met zijn vibrafoon (aangesloten aan een effectenbord) voor melodieën en sfeerklanken. Als alles goed is zou eind dit jaar hun eerste EP uitkomen. Zeker een groep om naar uit te kijken.
Tegen 21 uur begon de kleine club al aardig vol te lopen en dat bewees weer dat The Guru Guru al een aardige live reputatie had opgebouwd. Dat werd meteen bevestigd, na de intro kwamen ze op het kleine podium en knalden ze direct los. Stevige drums van Siemon Theys, scheurende gitaren van Jan Viggria en Emiel Van Den Abbeele, achterin de pompende bass Moreno Claes en zanger Tom A. Die met een geschifte blik al aangaf welke richting het uit zou gaan.
De hele set was daarentegen gewoonweg strak, de nummers werd goed afgewerkt, het geluid klonk goed. En al snel werd het duidelijk dat de club simpelweg te klein was voor de energie die het vijftal voortbracht. Als het podium groter was geweest kon Viggria zich nog meer laten gaan, nu verdween hij regelmatig achter de boxen wegens plaatsgebrek. En dan te weten dat hij vorig jaar nog op ‘Vuurdoop’ een rustige akoestische set solo heeft gespeeld met nummers van o.a. Nick Drake. Tom A. Had een klein opstapje met lichten die hij met zijn voet aan en uit kon zetten om wat meer effect op zijn karakteristieke kop te geven, terwijl hij de teksten lekker hoekig sprak/zong en zich regelmatig kon laten gaan met twee paar sambaballen.
Soms kwamen er flarden van Evil Superstars naar boven, maar niet als kloon ervan; puur als invloed. The Guru Guru had wel echt zijn eigen stijl, die kortweg een brok energie is. Bij het laatste nummer liep Tom al zingend het publiek in en via een zij-nooddeur was hij opeens verdwenen, terwijl de band het nummer verder afwerkte. Er volgde nog een instrumentaal waarvoor drummer Siemon eerst het publiek op het podium had gevraagd en een handje vol stond rond hem te headbangen.
Krachtig, hoekig, psychotisch en toch niet uit de hand of ongecontroleerd speelde ze in een toch wel benauwde club. The Guru Guru is absoluut een band voor grotere podia, waar hun energie nog beter tot zijn recht zal komen.