De klimatologen hadden het al laten weten gisteren. De afgelopen maand bleek de warmste januari maand in de geschiedenis van de mensheid. Februari zal er niet veel voor onder doen. Gehuld in slechts een tussenjas kreeg je het nog niet koud op de paar meter van de cryptische, als in een autopuzzeltocht aangegeven parkeervoorziening tot aan de hoofdingang van schouwburg de Domijnen In Sittard.
Gisterenavond speelde daar Steffen Morrsion met zijn ‘Band of Brothers’ hun laatste voorstelling in hun ‘Art of Being Human’ theatertour. Chapeau voor de programmeurs van de Domijnen, die met het programmeren van Morrison blijk gaven van een vooruitziende blik. Dank ook voor het risico dat ze daarmee namen. Hoe makkelijk zou het zijn, zeker in deze tijd, om een afgezaagde, platvloerse, omzetverhogende carnavalsact te programmeren waarmee de drankomzet verzekerd zou zijn ? Inderdaad, te makkelijk. Helaas is het Limburgse publiek blijkbaar erg makkelijk , volgzaam, en evident nauwelijks op de hoogte van wat er in het Nederlandse muzieklandschap gebeurt. Het aantal lege stoelen bij aanvang van de voorstelling representeren het failliet van het Limburgse animo om kennis te maken met muziek die de mens kan verrijken. Het is een trieste conclusie, maar de feiten spraken voor zich.
Steffen Morrison liet zich er nog geen millimeter door uit het veld slaan, nee hij zag het als een aansporing om juist extra diep te gaan en een topshow neer te zetten. Met het te promoten album ‘Movin’ On’ had Steffen al 16 eerdere theatershows gedaan, en Sittard was de laatste op de lijst. Hierna gaat de laatste hand gelegd worden aan een nieuw album dat voorzien is om in de lente uit te komen.
De band of brothers, vier muzikanten van topniveau, trapten af met ‘Taking me Higher’ en Steffen, zoals altijd onberispelijk gestyled en gekleed in de beste soul traditie kwam in het donker het podium op. Wat een prachtige man is het om te zien, en wat een stem. De stem is uniek en als je al zou willen vergelijken, want dat doen Nederlanders nu eenmaal graag, dan borrelen er namen op als Alain Clark, maar dan beter, Bozz Scaggs bij momenten, maar deze vergelijkingen doen ‘s mans stem allen geen eer aan. Steffen heeft zijn eigen stem en die is prachtig. Donker en licht, grommend en dan weer zoetgevooisd, moeiteloos soepel schakelend door de registers vindt hij zijn weg door zijn eigen soul universum.
De band achter hem speelt als een zwitsers uurwerk, echter zonder de groove te vergeten. Mensen die gisteren aanwezig waren zonder hun pantalon gestreken te hebben hadden extra service, want de band speelde meteen elke rimpel plat, zo smooth was de groove. Heerlijk.
Steffen nam het publiek aan de hand van zijn eigen verhaal mee op de reis die hem heeft gebracht waar hij nu is. De muzikant die hij wilde worden. Dat deze theatershow slechts een korte tussenstop zal blijken te zijn lijkt evident want het talent van Morrison is zo groot dat de man tot veel groter in staat moet worden geacht.
De set wordt vervolgd met pareltjes als ‘Movin’ on’, ‘Little bit Longer’ en ‘Positivity’, allemaal prachtige nummers die live vol vuur werden gebracht en het connaisseurs publiek als snel letterlijk op de banken kreeg. Steffen werd in het hart gesloten door zijn innemende persoonlijkheid en de volledige authentieke en geloofwaardige presentatie.
De band speelde verdeeld over twee sets ruim twee uur, en de zorgvuldig opgebouwde set eindigt in een waar feest waarbij iedereen danste, zong en zich als door magie het universum van Steffen Morrison binnen getrokken voelde. Wat de band betreft krijgen bassist en gitarist extra punten. De bas speelde strak, mooi, bij vlagen melodisch, virtuoos en verrassend, zonder uit het oog te verliezen dat hij de viscositeit van de band was. Heerlijk om eens een echt goede bassist te horen spelen. De gitarist was een fenomeen op zich. Soulmuziek is in Nederland al een vreemde eend in de bijt, en om dan bij de band of brothers zo’n gitarist te zien spelen is een feest. Het souloeuvre vraagt niet zozeer snelheid of technische perfectie als wel gevoel, hart en als het nodig is soms zelfs een archaïsche speelwijze die de essentie van de soul tot op het bot bloot legt. Dat gebeurde hier. Stax of Dapstone ? Nee hoor gewoon Nederland.
In het maatschappelijk debat wordt wel eens de noodklok geluid over de polarisering in de samenleving. Onze minister-president praat dan over dat we cement nodig hebben om ons allen bij elkaar te houden. Dat cement? Dat stond gisteren in de Sittardse schouwburg op de planken en bracht iedereen bij elkaar. Topcement.
Foto’s (C) Patrick Strouken
