In het Limburgse stond zaterdagavond een levende legende. Leo Lyons, een van de oprichters van de blues rock band Ten Years After stond met zijn band op het programma in de Bosuil.
Bij binnenkomst waren bij sommige concertgangers wat vraagtekens te zien. Op het doek boven het podium stond namelijk de naam: Hundred Seventy Split. De naam van de groep waar Lyons nu dus van uitmaakt. Ten Years After bestaat nog wel, maar in 2014 is Lyons zijn eigen weg gegaan. De zaal in Weert is wel een van de weinige die dit wel goed omschreven heeft op de site. Sommige zalen waar deze groep staat omschrijft de zaal ze als Ten Years After. Hier staat dan bij de omschrijving: The Ten Years ’69 set performed by Leo Lyons.
In het voorprogramma stond het Belgische From The Road, een Lynyrd Skynyrd coverband. Toen deze band om iets voor negen het podium betrad, was er niemand die in de gaten had dat ze waren gearriveerd. Daarop besloot een van de gitaristen zelf maar te klappen, waarop tien mensen in het publiek meededen. De heren hadden er wel zin in en het plezier spatten dan ook van de muzikanten af. De zaal kregen ze echter niet bepaald mee. Druk was het ook nog niet. Zelfs bij ‘Sweet Home Alabama’ was de zaal nog niet echt los. Toen het laatste nummer begon hoorde je veel gepraat vanuit de zaal. Dat afsluitende nummer was (natuurlijk) ‘Free Bird’. Na de geniale solo, die prima werd gespeeld, kregen de heren dan toch het grote applaus en de waardering vanuit de zaal die ze verdienden. De leuke afsluiting kwam van de bassist. Op de achterkant van zijn bas was een briefje geplakt met de tekst “Thank you Bosuil”.
Dan was het de beurt aan Leo Lyons en de zijnen. Rond 22.20 kwamen ook zij het podium een beetje stiekem op. Ineens waren ze daar. “Allright, let’s go”, zei Lyons. Leo Lyons zelf was de enige die er echt enorm veel plezier in leek te hebben. De glimlach was tijdens de set niet van zijn gezicht te krijgen. Begonnen werd met vier nummers van Hundred Seventy Split zelf. Tijdens een van die nummers, ‘Devil To Pay’, werd de gewone bas verruild voor een contrabas. Er volgde slechts een matige reactie van het publiek op.
Toen was het tijd voor wat Woodstock nummers. Onder luid gejuich werd dan ook het eerste akkoord onthaalt. Na twee nummers van die legendarische set was er een kort praatje van Lyons: “We spelen natuurlijk niet alleen de Woodstock set, want dan zouden we al na 45 minuten klaar zijn.” De Woodstock set werd dus niet achter elkaar gespeeld. In dit ‘tussenstukje’ kwam de grootste hit van de band ‘I’d Love To Change The World’ voorbij. Een beetje gek was wel dat de zanger/gitarist bij zeker de helft van de nummers een koptelefoon droeg. De reguliere set werd afgesloten met, hoe kan het ook anders, de grote doorbraak van Ten Years After; De live Woodstock versie van ‘I’m Going Home’. Dit was het enige nummer van de avond waarop het publiek boven de muziek uit zong en klapte.
Daarna was er in de toegift nog tijd voor één laatste nummer ‘The Smoke’. Echt druk was het niet deze avond. Het balkon was zelfs niet open voor het publiek. Na ‘I’m Going Home’ gingen ook al veel mensen richting uitgang, de toegift niet afwachtende. De klok stond tegen die tijd al op 23.40, de toegift hebben dus een hoop mensen gemist.
Muzikaal was het een top avond. De muzikanten waren erg strak en ook de stem was enorm goed. Het plezier mocht bij zanger en drummer er wel wat meer vanaf stralen. Kwam misschien ook door de koptelefoons, daardoor leek het alsof ze het publiek er een beetje buiten wilden houden. Gelukkig maakte Lyons met zijn grote glimlach daarin een hoop goed. Het publiek heeft een mooie avond voorgeschoteld gekregen en gaat zeker tevreden weer zijn weg naar de auto zoeken in de mist.
