Sommige bands vliegen jaren onder de radar; Beak> uit Bristol is er zo eentje. En wie Bristol zegt, zegt triphop, zegt Portishead. Het trio is gevormd door Geoff Barrow, de muzikale genie van Portishead; samen met bassist Billy Fuller, bekend van Robert Plant en keyboard/sample/gitarist William Young. De band heeft een grote liefde voor Krautrock en filmische muziek, waar Young en Barrows in andere projecten actief mee zijn. Hun derde album ‘>>>’ kwam in 2018 uit.
Op hun Europese tournee hadden ze Paddy Steer meegenomen. Paddy komt “helemaal van het verre spacy Manchester’, zoals Geoff hem later nog zou omschrijven en is letterlijk en figuurlijk een sound wizard. Hij zag er zo uit achter zijn drumstel omringd met zelfgemaakte sample en effecten apparatuur, gekleed met een grote cape en een hoge kraag van camouflage print. Het was een heerlijke chaos van ritmes en geluiden, zonder dat het overweldigende werd. De sound deed soms denken aan Air, Daft Punk of the Chemical Brothers.
Soms zette hij een zelfgemaakte spacehelm op met lichtjes in de ogen, een soort van alter-ego, waardoor de muziek meer spacy ging klinken. Na een half uur moest hij stoppen, maar toen hij opstond en aan het opruimen was bleef hij nog geluiden creëeren. Als deze man geen tijdslimiet had, zou hij eindeloos blijven doorgaan.
Prachtig om te zien was dat de heren van Beak> zelf hun instrumenten stemden. En rond de klok van 21 uur gingen ze rustig achter hun instrumenten zitten; Barrows rechts achter zijn drum, bassist Fuller in het midden op een stoel en Young, was jong genoeg om te blijven staan. Geoff vroeg aan het publiek: “alles goed?” En iemand in de zaal riep “let’s go”, waarop Billy zei: “yes let’s go it’s feeling akward,” Geoff’s reactie daarop was: “It’s always akward.” En William telde daarop in beschaafd Engels af: “One two three four.” Als snel werd duidelijk wat voor een bizar optreden het zou worden. Ze begonnen met ‘The Brazillian’ en ‘Brean Down’, het openingsnummer van ‘>>>’.
Tussen de twee nummers in moest William opeens keihard lachen: “They having a row. Aperently a tall guy is standing in front of a woman and she can’t see a thing. She’s right, cause he’s 5 meters tall!”, waarop de andere twee reageerden: “Get in te back!” Opeens riep iemand: “Play louder!” en Geoff zijn reactie daarop was: “Van jullie regering mogen we maar tot 100db spelen, wat belachelijk is.” De helft van de zaal reageerde met: “We hebben geen regering.” En een heel dialoog volgde.
Bij ‘Eggdog’ hadden ze een anekdote dat ze naar Amerika waren geweest: “Whooo”. Voor radiostation Kpex hadden ze een live sessie gespeeld en dat was op YouTube gepost. Er waren goeie reacties maar ook ‘slechte’ en dat wilden ze even bekend maken. Young zocht het even op op zijn gsm. Ondertussen grapte Geoff dat William nooit direct zijn gsm opnam als hij belde. Fuller nam de gsm over en overliep een paar reacties waarvan de beste, zoals hij zelf zei, kwam van ene Bearded Marshmellow. Zijn reactie was: “This is literally the worst combination of sounds in the history of the world.”
En ja, tussen door werd er ook muziek gespeeld. Op de albums klinkt het authentiek Krautrock, lo-fi, maar live is het toch anders. Waarschijnlijk doordat in de zaal andere geluidstechnieken gebruikt worden. De metronome ritmes zoals ‘Neu!’ het vroeger speelde zaten erin, waardoor het vaak een heerlijke trance werd. Bij ‘Allé Sauvage’ kwam William Young’s liefde voor de electronische filmmuziek naar boven. Denk aan Blade Runner, Terminator of Videodrome.
“Where’s the smoke machine”, riep iemand met een Nederlands accent; waar natuurlijk weer een heel commentaar op gegeven werd. Geoff gaf aan dat ze een absoluut anti-cliché rock band waren. Een paar nummers later vroeg hij aan de technicus om misschien toch het ding eens aan te zetten. En op het einde van het laatste nummer kwam er uiteindelijk rook waar het publiek begon te juichen en toch direct weer tot stilte ge’sssht werd omdat men juist stiller aan het spelen was.
Ze bleven zitten, want ze werkten niet mee aan het weggaan en terugkomen voor een toegift; want ze zouden toch nog ‘bis nummers’ spelen. Barrows gaf nog aan dat ze enorm blij waren dat dit concert vrij snel uitverkocht was, dat zeer speciaal voor hun was. Het concert van Frankfurt 30 januari zijn blijkbaar zéér weinig kaarten nog van verkocht.
Een geweldig optreden was het van drie mannen, die toch wel naam hebben gemaakt vooral Barrows en Fuller, die met veel plezier muziek maken en gewoon lekker zeveren tussendoor. Waarschijnlijk een gewaagde uitspraak, maar dit kon wel eens een van de beste optredens van het jaar zijn.
