Het mag wel een traditie genoemd worden dat Symfo Classics aan het eind van het jaar in De Bosuil staat. Dit was het laatste concert in De Bosuil voordat Oud en Nieuw hier gevierd gaat worden, en ook het laatste concert van deze tour van Symfo Classics. De zaal in Weert was op deze laatste zondag van december goed gevuld, met vooral veel 50+ers. De lichten in de zaal doofden voor ‘Had A Dream’, Erwin Nyhoff met zijn heldere hoge stem had hier de leadzang. Tijdens dit openingsnummer spatte het plezier al van de bühne af.
Crossing the Borders
Martin van der Starre heeft een andere kleur stem, met een licht ruw randje, deed hij ‘Conquistador’ een rocknummer van Procol Harum. Gitarist Rob Winter speelde een prachtig stuk. Even later deed hij een stapje opzij, zodat iedereen toetsenist Werner van Gool niet alleen kon horen, maar ook kon zien. In ‘Don’t Answer Me’ miste je een echte saxofoon, toch was het een mooie versie. Hierna vertelde Martin waarom deze tour ‘Crossing the Borders’ heet. Want niet alles wat ze speelden was symfonische rock, zoals ‘Tom Sawyer’ van Rush, dat is pure prog rock. Ook ‘Mother’ van Pink Floyd valt in die categorie. Nu klonk alleen Erwin’s stem en zijn akoestische gitaar. Je zag de emotie op zijn gezicht en je hoorde die ook in zijn stem. Sjoerd Rutten pakte drumstokken met zachte uiteinde en liet zijn cimbalen heel zacht rinkelen. Toen hij zijn gewone drumstokken erbij pakte, drumde hij ingetogen, zodat de impact van deze prachtige ballad bewaard bleef.
Cindy Oudshoorn had de leadzang in ‘This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us’, haar hoge uithaal was super. Ze bewoog elegant en verleidelijk, daarbij maakte ze volop oogcontact met het publiek. Ze bespeelde hen gewoon, ze betrok ook Rob in dit spel. Zo had men niet alleen veel om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken.
Natuurlijk mocht Jethro Tull niet ontbreken, van hem werd ‘Locomotive Breath’ gespeeld, de wendingen verliepen vlekkeloos. Bassist Jan van Olffen had al die tijd in zijn hoekje gestaan, maar hier ging hij tegenover Sjoerd spelen. Erwin en Rob stonden gebroederlijk naast elkaar. Het was overduidelijk dat hier een groep vrienden stond. Iedereen genoot zichtbaar van de muziek en van elkaars performance. Er was totaal geen rivaliteit tussen de bandleden. Ook niet tussen de drie fantastische vocalisten, bovendien zongen zij alle teksten uit hun hoofd, respect!
Vrolijke uptempo nummers werden afgewisseld met gevoelige nummers. Ook liedjes met een boodschap kwamen voorbij. Zoals ‘Question’ van Moody Blues, dit was een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam. Erwin speelde hier op de twaalf-snarige gitaar, hij had de leadzang. In de samenzang met Cindy en Martin viel nogmaals op hoe mooie blend hun stemmen vormen. Het minimalistisch stuk was prachtig gespeeld en gezongen. Fans zongen even later spontaan en respectvol mee. ‘Hocus Pocus’ werd natuurlijk door iedereen herkend. Zonder dwarsfluit werd het natuurlijk een andere versie, ook deze mega hit werd enthousiast ontvangen.
‘Innuendo’
Na de pauze klonk het bekende intro van ‘Innuendo’, dit werd een duet met Cindy en Erwin. Rob wisselde elektrisch gitaarspel af met een akoestische gitaar, hij speelde de kenmerkende Spaanse klanken. Jan klapte hier mee in de maat. Symfo Classics had de lat voor zichzelf mega hoog gelegd om al deze bekende nummers te spelen, maar het ging ze zeer goed af. Ze namen geen ‘maniertjes’ over van de originele muzikanten, maar ze bleven zichzelf. De verschillende emoties werden in de gevarieerde set goed overgebracht. Ingetogen waar het nodig was, uitbundig en vrolijk waar het kon. Hierdoor werd men geraakt in bijvoorbeeld ‘Father Of The Day, Father Of The Night’. Door ‘Pinball Wizard’ uit de rockopera Tommy (The Who) werd de sfeer heel anders. Symfo Classics speelde covers, maar het zijn wel professionals, dat zag en hoorde je aan alles. Het geluid was goed van kwaliteit en prima in balans. In de bezetting zijn er enkele wisselingen geweest. Dit zorgde voor een andere energie op de planken. Het één is niet beter dan het andere, maar dit is levendiger. Wel miste er soms een echte viool, dwarsfluit of andere blaasinstrumenten. Dit had grotendeels opgevangen kunnen worden met een Aerophone, een digitaal blaasinstrument.
De meest eigen versie was ‘Running up that hill’. Cindy zong hoog en prachtig klein, de muziek was sferisch. Toen tempo en volume iets opgebouwd werden, bleef het een hele eigen, maar betoverend mooie uitvoering. Erwin droeg ‘Street Spirit’ op aan een overleden vriend, dit kwam binnen! Door de diversiteit voelde je regelmatig de verandering van sfeer in de zaal. Bij ‘Don’t Bring Me Down’ ging het dak eraf, waarna de band het podium verliet.
‘Thank You’
De eerste tonen van de toegift ‘Thank You’ klonken. Bewondering om juist dit nummer van Led Zeppelin te spelen. Erwin zong ieder woord geloofwaardig. Het klein gespeelde deel raakte menigeen, men luisterde ademloos toe, een enkeling was tot tranen toe geroerd. Terecht volgde er een daverend applaus. Als laatste werd ‘Incommunicado’ (Marillion) gespeeld, dit werd een feestje. Bijna de hele band stond om Werner heen, ze straalden allemaal. Martin wenste ons een gelukkig nieuwjaar en zei “Tot volgend jaar”. Hopelijk staat Symfo Classics in december 2020 weer in De Bosuil in Weert.
Foto’s (c) Patrick Strouken / Maxazine
