Het barst in Nederland maar weer eens van het muzikaal talent. Een kwestie van tijd dat één van onze landgenoten internationaal een toontje gaat meezingen. Althans, dat zou je willen geloven bij het bekijken van zogenaamde broken-dream programma’s als ‘The Voice’. Er is altijd wel weer eens buzz of door platenmaatschappijen georkestreerde hype rondom een onbeduidend sneeuwvlokje uit de polder. Opgegroeid binnen een muzikaal VARA/3fm landschap met de doctrine dat zelfs een regenworm de coolness heeft van een anaconda wordt de ene na de andere artiest of band naar voren geslingerd.
Zo ook bij de Udense zangeres Nona die evenals veel van haar muzikale vriendinnen in Nederland een liefde heeft voor soul en Amy Winehouse. Op het debuutalbum ‘Nona’ staan dertien nummers. Aangename termen als onnederlands, soul, pop, en rauwe stem komen bij het eerste gehoor boven drijven. Een achteloze luisteraar die niet op de hoede is voor kat-in-de-zak marketing zou zonder meer op het album gesteld kunnen geraken. Naast een dosis chauvinisme en het blinde verlangen van menig vaderlandse luisteraar weer eens een artiest internationaal te zien doorbreken is het tergend lastig het album kritisch te beoordelen. Die hiervoor beschreven luisteraars zullen het album als een halfvol glas tot zich nemen. Na meerdere toerbeurten kom je er helaas achter dat het album beter ‘Nonna’ (Italiaanse betekenis voor oma) had kunnen heten. De dertien nummers zijn te omschrijven als grijs, loom en ontdaan van enige ziel. De levensverwachting voor het album is derhalve niet hoog. Goede voorbeelden hiervan zijn te beluisteren op o.a. ‘Daisy Dukes’. ‘Mondays’ en ‘Sleeptalking’.
Is er dan niets goed aan het album? Zeker zijn er goede punten te benoemen. De stem van de zangeres is weliswaar uitstekend, aangenaam rauw en helder, het ontbreekt echter aan herkenbaarheid. Aan dit laatste kan ze weinig doen dat is namelijk een gave die je van moeder natuur ontvangt of niet. Nona schrijft zelf haar teksten, dat kun je in de regel ook alleen maar als positief zien. De periode dat ze na het vroege overlijden van haar vader een opstandige puber werd en van school getrapt is, van die rebelsheid is jammer genoeg niets terug te horen in haar nummers. De productie heeft het album, voor Nederlandse maatstaven, naar een hoger niveau getild. Nederlandse soul en pop v2.0 als het ware, maar internationaal heeft mrs. Winehouse dit genre reeds naar v3.2 geevolueerd. Geen spannende drums en teksten, maar wel duidelijk kort en bondige nummers die complementair aan elkaar zijn. Het feit dat deze afzonderlijke nummers elkaar aanvullen versterkt daarentegen het effect van moedeloosheid wat uiteindelijk toch blijft hangen. Het album is niet vooruit te trekken, zelfs niet met 10 rendieren aan de vooravond van Kerst of met nummers als ‘Givin it all’ en ‘Last to know’. Het album ‘Nona’ is duidelijk geen kadootje voor onder de boom dit jaar.
Nona is inmiddels 26 jaar oud, maar zal er voor moeten waken niet op jonge leeftijd muzikaal de geest te moeten geven. De 27-jarige leeftijd nadert met rasse schreden en is in het leven van menig bekend artiest op meerdere fronten cruciaal gebleken. Airtime bij het muzikaal terminale 3fm en een optreden op Paaspop zullen de zangeres eerder over die artistieke doodsgrens duwen dan haar lief is. Na meermaals het album ‘Nona’ te hebben beluisterd durven we met gemak te voorspellen dat internationaal succes voor de zangeres achterwege zal blijven. Talent heeft de zangeres wel degelijk en we blijven hoopvol uitkijken naar de opvolger van het album ‘Nona’. We hebben als het er op aan komt ook vaderlandsliefde en het glas is bij nader inzien ook niet half leeg.
(5/10) (Universal Music).
