“Who do you love?” De Candadese pop-rockband Marianas Trench stond maandag 18 november met hun Suspending Gravity Tour in de Oude Zaal van de Melkweg. Hoewel bij de naam van deze band bij de meeste mensen geen belletje gaat rinkelen, is de band toch wel erg succesvol. Vooral in Noord-Amerika, waar hun laatste album ‘Phantoms’, dat uitkwam in maart dit jaar, op nummer 1 terechtkwam in het genre pop.
Hoewel zanger Josh Ramsey claimt dat dit hun meest succesvolle tour tot nu toe was, was dat in Amsterdam niet helemaal te merken. Het concert was niet uitverkocht en hoewel de zaal niet leeg was, konden er zeker nog heel wat mensen bij. Desondanks was het een hele energieke, verrassende en vurige show- wat voor een groot deel te danken was aan de enthousiaste fans. De band zag er bijzonder uit, maar niet op een slechte manier. Lead-zanger en gitarist Josh Ramsay had een gestreepte zwart-witte broek aan, een glitter jasje en hij had knalblauw haar. Bassist Mike kon je herkennen aan zijn hoge hanenkam en solo-gitarist Matt kwam in een bloemetjesblouse het podium op.
Ze begonnen de show met het nummer ‘Eleonora’, het eerste nummer van hun nieuwste album. Het was een rustig nummer- acapella gezongen met perfecte harmonieën, en de vocalisten konden hier laten horen hoe goed ze live waren. Een slimme zet om het publiek meteen stil te krijgen. Na dat nummer gingen ze door met hun tweede lied; het tweede nummer van hun nieuwe album ‘Only the Lonely Survive’. De instrumenten waren erbij gehaald en het was een opzwepend nummer, de toon was meteen gezet.
Marianas Trench vervolgde de set met meer werk van hun oudere albums ‘Astoria’ (2015) en ‘Ever After’ (2011). De swingende en dynamische nummers, maar vooral de energie van de band zelf maakte dat het hele publiek losging op de goed samengestelde setlist. Onder andere ‘Stutter’, ‘Here’s to the Zero’s’, ‘All By Myself’ en ‘Haven’t Had Enough’ kwamen voorbij en ondanks dat de meeste nummers al bijna een decennium oud zijn, kende het publiek ze woord voor woord. Tijdens het laatstgenoemde nummer liep zanger Ramsay het podium af en ging dwars door het publiek lopen. In de zaal kon je hem herkennen door een spotlight op zijn blauwe bol. De zaal werd gek van deze interactie, op een goede manier. Dit was één van de manieren waarop Ramsay het publiek betrok bij het optreden, ook liet hij ze vaak meezingen en stak zijn microfoon uit naar het publiek en liep het hele podium over om de hele eerste rij evenveel aandacht te geven. Hij maakte af en toe een praatje, vertelde wat over het nieuwe album, vertelde anekdotes over hoe nummers tot stand waren gekomen (iets met dronken een mini horse bestellen met zijn creditcard!) en nog veel meer.
De aanwezigen bij het concert verschilden in sekse, leeftijd en afkomst, je zou bijna niet kunnen zeggen naar wat voor concert je gegaan zou zijn als je naar het publiek keek. Maar dat was ook het leuke eraan. Ouders met (jonge) kinderen, oudere mensen, meisjes, grote jongens- het was er allemaal. Aan het einde van de show bestond de toegift uit de energieke monster-hit ‘Who Do You Love’. De band eindigde met het laatste nummer van hun nieuwe album. Met het bijna zeven-minuut-durende ‘The Killing Kind’ sloot Marianas Trench deze mooie avond af. Na langer dan anderhalf uur gespeeld te hebben ging iedereen naar huis. Wat een gave show vol variatie- waar elke fan verzadigd van naar huis heeft kunnen gaan.
Foto’s (c) Wyona Latupeirissa
