Iggy Pop is het levende bewijs van wat de tripartide-eenheid in popmuziek kan aanrichten nadat je er een half leven aan blootgesteld bent. Zijn levensverhaal in seks, drugs en rock-‘n-roll is letterlijk terug te lezen op het bevrijde lichaam van de Godfather of Punk. Het mag als een wonder worden gezien dat hij inmiddels zijn muzikale collega’s ruimschoots heeft overleefd. 72 jaar en ouder worden, in deze rauwe uithoek van het popuniversum, is namelijk niet iets wat je zonder kaakslag of Pogostoot bereiken kan. Ook al slaat hij tegenwoordig niet meer als een wild kind om zich heen, hij lijkt nog steeds tegendraads en in bezit van voldoende energie om een achttiende solo-album uit te brengen.
Met zijn nieuwste album ‘Free’ neemt Iggy Pop afstand van zijn voorgaande werk en leeft zich op het eerste gehoor verrassend uit met een a-typisch geluid. Het geluid is namelijk rustiger, ambienter en jazzy op nummers als ’Sonali’en ‘Page’ die in positieve zin uitblinken op het album. De credits voor deze sound kunnen vooral worden toegeschreven aan trompettist Lenan Thomas die vrijwel in zijn eentje artistiek het album naar een gemiddeld nivo tilt. Zonder deze bijdrage zou het album overgeleverd zijn aan de grillen van een zanger die vrijwel zijn hele leven heeft gewijd aan het ritme van maximaal drie akkoorden. Karig dus en rauw. Gelet op voorgaande mag het als een een knappe prestatie worden beschouwd dat juist het rauwe effect de nummers op het album een bepaalde charme geeft die niet als vervelend wordt ervaren.
Daarnaast heeft Iggy Pop op onder andere ‘We Are The People’ en ‘Do Not Go Gentle In That Good Night’ zijn vocalen ontnomen van de zang maar tegelijkertijd ingeruild voor het spoken word. Een iets betere zet zo blijkt, want in het nummer ‘James Bond’ doet de zang het nummer de das om, en is zelfs in staat luisteraar te irriteren. Het album ‘Free’ opent met dezelfde titel. Er zijn simpele soundscapes te beluisteren en met behulp van ambiente trompetgeschal weet het nummer toch niet te overtuigen. Met ook nog eens welgeteld twee ingesproken zinnen heeft dit nummer onvoldoende diepgang.
Het nieuwe album van Iggy Pop kan worden aangemerkt als een zogenaamd concept-album zonder centraal thema maar voornamelijk vormvrij. De zanger spreekt hier en daar beschouwelijk de luisteraar toe en gebruikt hiervoor teksten van o.a. Lou Reed en Dylan Thomas. Velen zullen dit album muzikaal vooral associeren met ‘Blackstar’ van zijn goede vriend David Bowie. Dit is niet geheel correct. Het album leunt zeker, voor wat betreft spoken word, aan tegen Gill Scott-Herons laatste album ‘I’m new Here’. We kunnen alleen maar hopen dat het leven van de zanger niet hetzelfde pad neemt als dat van eerdergenoemde artiesten waarin ze op het laatste album een donker einde van hun leven aankondigden. Op het laatste nummer ‘The Dawn’ vertelt hij dan ook:
“…Because the dark is like a challenger
And he will point out the sore point
The wanting point
In my stage of the game
He’ll point out memories
Basic, basic memories
The few moments that make life any fucking good
And he’ll put those in my face
In the dark…”
Wat het ook moge zijn, het album ‘Free’ legt het aan kwaliteit af tegen de hiervoor genoemde twee waarme vergeleken is. Voor de zanger hoeft dit geen probleem te zijn. Zoals een echte punker betaamt vraagt hij de vrijheid niet, maar neemt ze. Ook als dit betekent dat het eindproduct middelmatig en onsamenhangend is. In de punkwereld is middelmaat immers koning en hij The Godfather. So what, i’m free! (5/10) (Loma Vista Recordings)
