Hij is vooral bekend geworden als de saxofoon spelende neef van wijlen Clarence Clemons die zijn oom vervangt bij The E Street Band van Bruce Springsteen sinds 2012. Minder bekend is dat Jake Clemons naast The E Street Band ook een eigen solocarrière heeft, waarmee hij voornamelijk in kleine zalen en in huiskamers speelt. Het is een groot contrast met de grote stadions en festivalvelden waarvoor hij staat wanneer hij bij The Boss optreedt. Hij heeft inmiddels twee soloalbums uit en bracht onlangs samen met Rage Against The Machine-gitarist Tom Morello de single ‘Consumption Town’. Momenteel is hij in Nederland voor drie solo-optredens, waarvan deze avond de tweede was in de kleine zaal van het Paard van Troje in Den Haag.
Hij begon met twee sobere nummers op akoestische gitaar waarvan het tweede nummer ‘Where Do We Run’ naar eigen zeggen afgelopen week was geschreven naar aanleiding van het nieuws over de zoveelste schietpartij in zijn thuisland. Er zouden deze avond veel nieuwe nummers voorbij komen van een nog te verschijnen nieuw soloalbum.
Zijn driekoppige band kwam er vervolgens bij voor een stevige versie van ‘Consumption Town’. Opvallend is dat veel van de nieuwe nummers die hij liet horen actueel zijn over de huidige politieke toestand in de Verenigde Staten. Iets wat juist Springsteen en Steven Van Zandt momenteel naast zich neer hebben gelegd, terwijl zij vroeger juist politiek geëngageerd waren. Misschien laten zij dat nu expres over aan een nieuwe generatie?
Jake had er duidelijk plezier in. Zo dook hij tijdens ‘You Must Be Crazy’ de zaal in. Het zou niet bij deze ene keer blijven deze avond. Tussen door was er hier en daar ruimte voor spontane humor. Zoals dat hij laconiek opmerkte dat er tussen het spelen in stadions en kleine zalen slechts enkele verschillen waren. Zoals dat het publiek in kleine zalen kan horen wanneer je je gitaar stemt.
Hoewel het grootste gedeelte van de avond echt uit een bandset bestond was er wel degelijk ruimte voor variatie. Bij de toegift volgde het akoestische ‘Say Your Prayers’ dat hij opdroeg aan zijn vader. Een overeenkomst met Springsteen is dat Jake ook een moeizame relatie met zijn vader had, maar dat die relatie wel zijn muziek beïnvloedde. Iets wat bij Springsteen ook meermaals het geval was. Het daaropvolgende ‘Wherever You Are’ bouwde hij op met een boombox waarmee hij ieder instrument en backing vocals opnam, terwijl hij het nummer afsloot op saxofoon. Vervolgens werd het laatste nummer met zijn bandleden geheel onversterkt midden in de zaal gespeeld.
Verwacht bij Jake geen kerkdienst-achtige show zoals zijn Baas die altijd opvoert. Zijn eigen shows doet hij op zijn eigen manier, maar tegelijkertijd staat hij wel met beide benen in de actualiteit. Daarmee zet hij een traditie voort van politiek geëngageerde artiesten die er niet meer leken te zijn. Terwijl we die hard nodig hebben in deze tijden van Trump en de aanstaande Brexit.
