Op de avond van de legendarische tweede halve finale CL tussen Ajax en Tottenham Hotspur waren er toch nog een groot aantal rockliefhebbers afgereisd naar de nieuwe Nor in Heerlen. Acte de presence gaf de Canadese rockzangeres Sass Jordan die er de laatste jaren een gewoonte van heeft gemaakt om eigenlijk elk jaar wel een clubtour door Europa te maken. Er staan dan ook altijd wel een handvol Nederlandse podia op het programma. Haar laatste album, als we de re-release van haar doorbraak album ‘Racine’ niet meetellen is alweer van 10 jaar geleden. Sass komt dus niets nieuws promoten of mensen verbazen met nieuwerwetse zaken.
Sass is een rockzangeres die in begin jaren negentig tot grote roem kwam met haar albums ‘Racine’ en ‘Rats’. De albums daarna waren van een constante kwaliteit, maar de faam die zij haalde van ’92 tot en met ’95 heeft zij nooit meer mogen evenaren. Sass kan met trots terugkijken op een fantastische carrière met een kleine handvol tophits.
De avond werd geopend met een voorprogramma van een klein half uur waarin de begeleidingsband van Sass, onder de naam ‘Chriss Caddell & the Wreckage’ een aantal nummers speelden. Het gaf sterk de indruk van een geïmproviseerd optreden waarin de band een aantal nummers die meer op uitgewerkte jams leken ten gehore bracht. Bass was zeker niet zeker van zijn zaak, speelde de akkoordenschema’s mee van een A4 en dat ging niet altijd even succesvol.
Anyway, om 21.00 uur stipt betrad de kleine Sass met de grote stem het podium. Dat ze ervaring heeft bleek meteen. ‘Gonna Love Me’ en ‘I’m The One‘, beiden van succesalbum ‘Racine’ knalden snoeihard de zaal in, en Sass maakte duidelijk dat ze nog steeds een dijk van een stem heeft. Het ging allemaal niet meer zo makkelijk als 25 jaar geleden, maar de power was er nog, en met een beetje knijpen werden de hoge noten ook nog wel gehaald.
‘Crazy Head’ van het album ‘Rats’ kwam al wat moeilijker uit de verf. Het zaalgeluid werd gedurende de avond vorderde steeds slechter. De backline van de band blies over de front of house heen, waardoor het geluid tot een brij werd. Onbegrijpelijk hoe de band hierin toch nog redelijk bleef functioneren. In principe is een three piece band van gitaar, drums en bass voldoende om de vrij simpele, op bluesrock georiënteerde muziek van Sass Jordan te begeleiden. ‘The Wreckage’ echter was maar net aan goed genoeg om dit oeuvre neer te zetten. Aan enthousiasme en presentatie heeft het niet gelegen, maar dat Sass geen eigen vaste band meer heeft is dan toch meer dan jammer.
Via ‘Head’ van ‘Rats’ en ‘Feelin’s Gone’, waarin de aanwezigheid van een toetsenist node werd gemist kwam Sass dan aan het einde van haar korte set bij het punt waarvoor het publiek gekomen was. ‘High Road Easy‘, ‘(Gonna make you a) Believer’ en als toegift ‘So Hard’, haar drie hits sloten het optreden af.
De stem is er nog steeds, en zo lang als die er is moet Sass terug blijven komen om te spelen, ze heeft dat verdiend en het publiek zal , waarschijnlijk in steeds kleiner wordende aantallen blijven komen om deze vocale topper aan het werk te zien. Ik zou haar een betere begeleidingsband gunnen, maar dat zat er deze avond niet in.
Foto’s (c) Patrick Strouken / Maxazine
