Er zijn muzikanten met meer op hun palmares. Er zullen er echter niet veel zijn die meer successen hebben mogen voortbrengen dan Alan Parsons. De Brit was verantwoordelijk voor het succes van Beatles-album ‘Abbey Road’. Maar ook op Pink Floyd-platen ‘Atom Heart Mother’ en ‘Dark Side of the Moon’ drukte Parsons een grote stempel, net als op albums van onder anderen John Miles, Cockney Rebel, Al Stewart en The Hollies. En dan natuurlijk zijn eigen omvangrijke carrière als muzikant. Alan Parsons mag met recht een levende legende worden genoemd.
Woensdagavond stond het Alan Parsons Live Project in De Vereeniging in Nijmegen, en met Todd Cooper op zang opende de avond met ‘One Note Symphony’ van het nieuwe album bombastisch. Parsons had flink uitgepakt voor Nijmegen met een voltallige band. Meerdere zangers wisselden elkaar af, zoals P.J. Olsson de microfoon ter handen nam tijdens ‘Damned If I Do’. Het leverde een terecht applaus op, dat nog lang doorliep in het begin van ‘Don’t Answer Me’, waarbij Alan Parsons zelf de vocalen voerde. Zelf met z’n zessen zullen we maar zeggen, aangezien Parsons meer hier dan daar toch flinke vocale hulp kreeg van zijn band. Goed, Parsons is ook niet meer de jongste met zijn 71 jaar. De grootste hit van Parsons in Nederland kwam er uiteindelijk ietwat flets van af, helaas.
Met het progressieve ‘Breakdown’/’The Raven’ ging het ongeveer 2000 man tellende Nijmeegse publiek pas echt helemaal los en was de band opgewarmd. Met een wat stroeve start achter de kiezen ging het vanaf dat moment van een leien dakje, mede door de hulp van gitarist Jeff Koopman, die de leadvocals bij ‘I Wouldn’t Want to Be Like You’ voor zijn rekening nam. Ook de bassolo van Guy Erez mag hierbij niet onvermeld blijven. Sowieso mag geen enkele Parsons-muzikant onvermeld blijven, want de Brit heeft de beste progressieve muzikanten om zich heen verzameld. Als je met regelmaat met 4 gitaristen en een bassist tegelijkertijd op het podium staat te spelen, kan het niet anders of je samenspel moet dusdanig goed op elkaar zijn afgestemd. Wat dat betreft leek de show van Parsons soms bijna Amerikaans strak in elkaar gezet. Soms wellicht iets te strak, maar mogelijk komt dat omdat Alan inmiddels 20 jaar in Californië woont en de band in deze setting alweer 10 jaar samen speelt.
Hoewel de tournee ter gelegenheid was van het vorige week uitgekomen album ‘The Secret’, was het aantal nummers van dat album beperkt. Mogelijk dat het grote aantal gastbijdragen de live uitvoering teniet zou doen, het oorspronkelijk mede door Jason Mraz gezongen ‘Miracle’ vormde een uitzondering en werd vol overgave gebracht door de mannen. En vol overgave ontvangen door het publiek, hoewel dat bij ‘Luciferama’, de contractie van ‘Luciferama’/’Mammagamma’, nog werd overtroffen. Die overgave was wellicht omdat de band in het voorste publiek veel bekenden zag, gezien de vele hartelijke handen en begroetingen die het hele concert doorgingen.
Na een korte onderbreking ging het door zoals het gestopt was. De Gsm’s werden zoals bij vrijwel ieder concert tegenwoordig nog even getest door de muzikant en met ‘Can’t Take It With You’ werd een stevig intro gegeven richting ‘As Lights Fall’, waar Alan op het album – en dus logischerwijs ook in De Vereeniging – de zang op zich nam. De uitvoering van ‘Standing on Higher Ground’ echter overtrof alle verwachtingen, alvorens Parsons Jordan Huffman introduceerde voor ‘I Can’t Get There From Here’, nogmaals werk van zijn nieuwe album. De klassieke stem van Jordans paste niet alleen perfect bij het nummer, in De Vereeniging kwam het erg mooi tot zijn recht.
Na ‘Prime Time’, waarbij Parsons wederom de microfoon te handen nam, en een magistrale keyboardsolo die heel Nijmegen in vervoering bracht, was het tijd voor het hoogtepunt van de avond; het duo-nummer ‘Sirius’/’Eye in the sky’, waarna het officieel gedaan was. Een hoogtepunt uit de geschiedenis van De Vereeniging.
Alan Parsons kon natuurlijk niet vertrekken zonder toegift en na een daverend applaus herrees Parsons als de Phoenix uit zijn as, om met ‘Old and Wise’ kippenvel te brengen over Nijmegen. Het was een meer dan perfecte afsluiter geweest, maar Parsons is en blijft een rasmuzikant. ‘(The System of) Dr. Tarr and Professor Fether’ en ‘Games People Play’ vervolmaakten echter een meer dan perfecte toegift, en show. Een show die voor twee die hard fans nog mooier werd toen ze bij het slotapplaus het podium opklommen en in plaats van door de beveiliging het podium werden afgehaald, de tijd kregen voor een selfie met de band (en gitarist Dan Tracey zelf nog even de camera overnam zodat beide mannen er beter op konden staan). En Alan? Alan vond het best… Alan had net een magistraal concert achter de rug.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort