Midge Ure kennen we van de band ‘Visage’ waarmee hij de hit ‘Fade to Grey’ scoorde. Hij brak echter door als gitarist/zanger van de succesvolle electro-op/ new-wave band Ultravox. We kennen allemaal de top 2000 hit ‘Vienna’, dat werd opgevolgd door muzikale oorwurm ‘Dancing With Tears In My Eyes’. Na een korte pauze met Ultravox nam Ure soloplaat ‘The Gift’ op, met daarop o.a. de single ‘If I Was’. In 1988 ging hij definitief verder als soloartiest: Ultravox ging uit elkaar. Met goede vriend en Live Aid organisatiepartner Bob Geldof schreef Ure ook het nummer ‘Do They Know It’s Christmas?’.
Na nog een aantal soloalbums, een reünietour met Ultravox en zijn uitverkochte optreden tijdens Night Of The Proms in Rotterdam, gaf hij donderdagavond een concert in een voor minder dan helft gevulde Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Dat moet welhaast een tegenvaller zijn geweest voor de man die een groot deel van de popmuziek in de jaren 80 van de vorige eeuw mee bepaald heeft.
Het voorprogramma werd verzorgd door Pete Lincoln. Voormalig voorman van Sailor, nu nog voorman van the Sweet, maar nu trad hij op als traditionele bard met enkel zijn akoestische gitaar als begeleiding. Lincoln, inmiddels 61 jaar jong, speelde een korte set van een dik half uur, maar wist te verassen. Zijn stem kleurt ontzettend mooi met het materiaal dat hij speelde, en hij is ook nog eens ontzettend goed bij stem. Lincoln speelde een selectie uit zijn grote oeuvre, dat voor steeds meer mensen in de zaal herinneringen opriep. Hoogtepunten? Jawel: ‘Love is like Oxygen‘ van the Sweet werd gepeeld in een prachtige akoestische versie. Ook ’This town’ van zijn laatste solo album werd goed ontvangen door het publiek. Uitsmijter was een prachtige versie van Peter Gabriel’s ‘Sledgehammer’ waarmee hij al het publiek definitief op zijn hand kreeg. Het voorprogramma verraste en was uiteindelijk veel te kort.
Na een kort changement was het dan de beurt aan Midge Ure en zijn band Electronica. Die naam is in ieder geval goed gekozen. Op het podium twee ‘workstations’ voor toetsen en elektronica, een elektronisch drumstel, een bas en de goudkleurige Vintage V100AFD Paradise Tribute, model Les Paul, waar Midge de hele avond op zou spelen. Ure speelde een caleidoscopische selectie uit zijn werk, van Ultravox tot Visage terug naar zijn solo werk en weer terug naar Ultravox, toch de band waaraan hij zijn faam te danken heeft.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen over hetgeen niet goed was aan het concert; Het geluid. Over de gehele lengte van het concert hoorde het publiek dat er geworsteld werd met de front of house mix. Immens veel gitaar, zwabberende toetsen, droge drums en een basgitaar die niet in het verhaal voorkwam. Op de momenten dat de bassist zijn gitaar afdeed om op het tweede workstation toetsen te spelen, klonk de band ineens tien keer beter. Jammer, zeker in een zaal als de Rabozaal, die gekend is vanwege zijn mooie geluid bij concerten. Als laatste uit de afdeling kritische noten moet toch ook van het hart, dat Ure niet meer de stem heeft die we zo goed kennen. Qua volume is hij enorm sterk. Hij heeft bijna geen microfoon nodig, maar vooral als hij de hoogte in moest, lukte het gewoonweg niet meer. Zelfs de hele trukendoos van deze doorgewinterde artiest kon dat helaas niet verhullen.
Dat gezegd hebbende was het optreden een feest der herkenning. Als je al die nummers achter elkaar voorbij hoort komen realiseer je je pas wat voor een invloed Ure heeft gehad op de pop muziek in de jaren 80. Na drie nummers gooide de band ‘If I was’ de zaal in. Instant herkenning en meezingen voor het publiek dat voor een groot deel bestond uit late veertigers en vroege vijftigers, die de nummers goed kennen en mee konden zingen. ‘Fade to Gray’ van Visage is een van de nummers die volledig elektronisch werd gebracht en dat klinkt meteen erg vet. Het publiek had maar een paar noten nodig om uit de stoelen op te springen en mee te klappen. Een ‘guilty pleasure’ voor velen, die er hier gezamenlijk voor uit kwamen dat de electro-wave uit de jaren 80 nog steeds gewaardeerd wordt, en vele herinneringen terug bracht.
Een hoogtepunt van het concert was de eerste solo hit van Ure uit 1982 ‘No Regrets’, dat voor velen een aha erlebnis bleek te zijn. “Is dat van Midge Ure?”, was een veel gehoorde vraag. Midge Ure speelde zich gedreven en professioneel door zijn nummers heen en gaandeweg werd het concert steeds beter. De hits regen zich aan elkaar; Wat heeft die man toch veel goeds gedaan voor de jeugd in de jaren 80!. ‘Vienna’ vormde een prachtig hoogtepunt, al speelde ook hier de stem parten. ‘All stood Still’, werd opgevolgd door ‘Dancing with Tears in my Eyes’, waarna de zaal zich definitief overgaf bij ‘Hymn’. Eigenlijk speelde Midge Ure donderdagavond een tribute aan zichzelf. En dat verdient een artiest van zijn statuur zonder meer.