Met het laatste album ‘Spirit’ dat vorig jaar verscheen bracht Depeche Mode hun sterkste album in jaren uit. Met de bijbehorende ‘Global Spirit Tour’ stonden ze vorig jaar in mei al met een sterke show in de Ziggo Dome. Dat deden ze tijdens het tweede Europese gedeelte van de tournee nog eens over in de Amsterdamse concertzaal.
Als support act trad eerst de Britse indieband Pumarosa op. Meestal valt een voorprogramma in het niet bij de hoofdact, maar dat valt niet te zeggen van Pumarosa. Vooral frontvrouw Isabel Munoz-Newsome danste energiek op het podium en wist de aandacht van de Ziggo Dome aardig voor zich te winnen. Een uitstekende opwarmer voor Depeche Mode.
Na een introductie met ‘Revolution’ van The Beatles startte Depeche Mode rond 20:45 met een nummer van het laatst album: ‘Going Backwards’. Het eerste gedeelte van het concert bestond voornamelijk uit het minder bekende latere werk, maar het werd door de zaal ontvangen alsof het stuk voor stuk hits waren. Wat overigens opviel was dat er meer nummers voorbij kwamen van het album ‘Ultra’ uit 1997 dan van hun meest recente album. Met ‘It’s No Good’ en ‘Barrel of a Gun’ volgden er gelijk twee nummers achter elkaar van het album uit 1997 waarin frontman Dave Gahan in het laatstgenoemde nummer een klein stukje improviseerde van ‘The Message’ van Grandmaster Flash, zoals Bono dat ook weleens doet bij U2-concerten. Hij zweefde over het podium alsof hij niet 55, maar 25 was.
Twee nummers van het album ‘Playing The Angel’ uit 2005 kwamen er tussendoor: ‘Precious’ en ‘A Pain That I Used To’ dat voorbij kwam in de Jacques Lu Cont remix. Met ‘World In My Eyes’ kwam het eerste nummer van voor 1997 voorbij. Gevolgd door het nieuwe sobere ‘Cover Me’ en een mooie – door gitarist Martin Gore gezongen – akoestische versies van ‘Insight’ en ‘Home’. Het laatstgenoemde nummer werd nagezongen alsof het hun bekendste hit was, waardoor de band het gedeeltelijk opnieuw inzette.
Natuurlijk is Depeche Mode ook een band die het visuele aspect ruimschoots gebruikt. Met sfeervolle video’s van Anton Corbijn die naast U2 ook de huisfotograaf en ontwerper voor de band is. Zo kreeg een nummer als ‘Useless’ op het grote scherm een video waarbij een Oosterse vrouw in een Bob Dylan-rol woorden uit de tekst op borden verwisselde en naast zich neer gooide. In ‘World In My Eyes’ speelde Dave Grahan zelf de rol van astronaut.
Enkel met ‘Where’s The Revolution?’ kwam er nog een nummer van ‘Spirit’ voorbij, maar daarna was het tijd voor de klassiekers. Een opleving kwam in de zaal toen de eerste hit van de avond werd gespeeld: ‘Everything Counts’. We waren aangekomen bij de hoogtijdagen van de band uit de jaren ‘80 en ‘90 met ‘Stripped’, uiteraard ‘Enjoy The Silence’ en ‘Never Let Me Down Again’. Nummers waarvoor de band had kunnen kiezen om enkel daarop te teren, maar het nieuwe materiaal past prima naast deze classics. Dave Grahan liep meermaals de catwalk op om het publiek naar zijn hand te zetten en luidkeels mee te laten zingen.
De lijn van de klassiekers werd voorgezet in de toegift die werd begonnen met ‘Strangelove’, dat wederom sober werd gehouden. Gezongen door Martin Gore en enkel begeleid op toetsen. De rest van de band kwam erbij voor ‘Walking In My Shoes’en ‘A Question of Time’, waarbij ‘Walking In My Shoes’ een mooie video op het grote scherm kreeg van een androgyne man. Een afsluiting volgde tot slot met een stevige versie van ‘Personal Jesus’.
Eigenlijk is er maar één punt van kritiek; wie er vorig jaar in mei ook bij was, zal weinig verschil in de setlist hebben gehoord. Maar met een energieke show als deze bewijst Depeche Mode anno 2018 nog altijd een relevante en energieke band te zijn die niet alleen hoeft te teren op oud succes om indruk te maken. Dat is niet iedere band uit de jaren ‘80 meegegeven.

