In het kader van de nieuwe plaat ‘Canvas’ trad Moya Brennan op in het Metropool in een seated setting. Moya stamt uit een muzikale familie waarvan haar zus Enya het bekendste icoon is. De tournee ‘River of Songs’ is vernoemd naar haar vorig jaar overleden vader die haar en haar kleinkinderen ook van de nodige muzikale input voorzag. Na 7 jaar moedigden haar dochter en zoon haar aan om samen aan een nieuwe plaat te werken en treden Paul en Aisling ook toe in de band die Moya op tournee begeleiden.
Moya staat bekend om de prachtige zang in combinatie met harp en is daarin uit duizenden te herkennen. Moya, voorheen lid van Clannad, speelde ook nog een aantal nummers van deze band, maar de bekende nummers ‘Theme from Harry’s game’ en ‘In a lifetime’ (het duet met Bono) ontbraken op de setlist. Veel maakte het niet uit, want ze kan uit genoeg prachtige nummers putten die qua sound en feel toch veel op elkaar lijken. Onder andere ‘Robin’ (the hooded man) en ‘I will find you’ (van de film The Last of the Mohicans) zijn prachtige hoogtepunten. De muziek heeft een filmisch karakter en Moya’s muziek wordt dan ook veel aangewend in films.
Voorafgaand aan het concert denk je: Hoe zal het met de vocalen gaan? Immers met alle productietechnieken kan er in de studio veel en is het maar de vraag of dat live ook kan worden waargemaakt. De sound van Moya wordt immers bepaald door de harp en de prachtige meervoudige vocalen. Ondanks haar pensioengerechtigde leeftijd die ze dit jaar bereikt heeft, heeft de stem van Moya niks aan kracht en impact ingeboet. Ondersteund door de band en met name door de Lia Wright (viool en backing vocals) klonk het vocaal als een klok.
Naast Moya was harpspeler Cormac De Barra de ster van de avond. In het solonummer toverde hij de mooiste klanken uit zijn harp. In het nummer ‘Mr O Connor’ schitterde zijn harpspel en dat werd met het beste (langste) applaus van de avond beloond. Muzikaal was het concert top. De show was verder statisch omdat de band de nadruk op de muzikale kwaliteit legde. Je gaat niet zomaar even met een harp over het podium lopen.
Het is opvallend hoe goed de nieuwe nummers van ‘Canvas’ zijn. De eerste set werd afgesloten met 2 nummers van deze plaat, te weten ‘Children of war’ en ‘You never know’. Nummers over de liefde en over wat oorlogen met kinderen doen. Deze 2 nummers blijven beklijven mede omdat Moya graag over haar songs vertelt qua achtergrond en reden. Het concert (9 kwartier) bestond uit 2 sets zodat er even een break was om bij te komen van de stroom prachtige nummers waarbij het goed is dat de spanningsboog even rust krijgt. Door het rustige karakter van de muziek lag het gevaar van indutten op de loer.
De band (zonder drums) wist telkens weer nieuwe goede accenten te leggen middels viool, cajon en akoestisch gitaar. Lia mag dan wel op de achtergrond staan maar haar vioolbijdragen pasten en waren een essentiële aanvulling op het totale klankbeeld. In ‘You never know’ mocht het publiek nog even mee participieren door samen met de band met de vingers mee te knippen.
In de setlist viel verder de mooie cover van Christopher Cross op, wiens ‘Sailing down’ een mooie Moya make over kreeg. Aan het eind van de avond ging Moya zowaar nog wat swingen en rondlopen op het podium en mocht het publiek mee dumm dummen op ‘Morning breaks’ en werd tenslotte nog gevraagd om ‘Teidhir Abhaile Riu’ mee ze zingen. Op deze wijze wist Moya er een mooi eind van te maken, waardoor je het gevoel kreeg dit had nog wel even door had mogen gaan. Het begon nu net dynamisch te worden. Al met al een betoverende avond waarop je geen oordoppen nodig had maar de oren op hun wenken bediend werden door het perfecte geluid en volume.
Foto’s (c) Rene Obdeijn
