Op de weg naar Gelderland viel het direct op, overal staan borden “Parkeren Justin Bieber”. Vanavond was er een ander concert waar veel meer over gesproken zal worden de aankomende week dan de bescheiden show van JJ Grey in Doornroosje. “Wij doen een dagje Nijmegen vandaag. De kids hebben we vanochtend om 11 uur gedropt bij Gelredome. Die gaan naar Justin Bieber”. Gelukkig was het goed vertoeven voor de oudere generatie in Nijmegen, JJ Grey & Mofro speelden de laatste show van hun Europese tour en dat deden zij heel goed.
Eva Almagor soulvol voorprogramma
Het voorprogramma Eva Almagor had de taak het publiek op te warmen. De band speelde goed en Eva’s stem was zeer soulvol, maar door de wat ingetogen, gesloten houding van de band, en met name de frontvrouw, kwam het helaas niet helemaal binnen bij het publiek. Pas bij het laatste nummer viel alles op zijn plek, en werd duidelijk waarom deze Nijmeegse schone wel degelijk op haar plek was als het voorprogramma van JJ Grey & Mofro. Ineens stond daar een goede band, mét presence, die duidelijk plezier had in het spelen. De soort band die het publiek vanavond wilde zien. Een band met soul, en met ballen. Dat hadden Eva en haar mannen veel eerder uit de kast mogen halen tijdens deze korte set, die helaas veel te laat op gang kwam.
JJ Grey & Mofro leveren absolute topklasse
Wie zaterdag in de Gelredome zat en teleurgesteld was dat de show belangrijker was dan de zang was bij het verkeerde concert. JJ Grey & Mofro leverden die avond een pure show van absolute topklasse. Een steengoede band, onwaarschijnlijk strak gespeeld, en alles live gezongen. De muzikaliteit stond bij deze show centraal; zowel JJ Grey als Mofro leverden een topprestatie, zonder poespas, zonder afleidende showelementen. Dat deze band niet een dag eerder bij Gerard Ekdom te gast was is onvoorstelbaar. Het is oprecht vreemd dat JJ Grey & Mofro zo relatief onbekend zijn, maar aan de andere kant ook heel prettig. De zaal was niet overvol of te groot, de momenten daardoor intiem en eerlijk. Er zat een klein meisje op het randje van het podium, precies in het midden, met zachtroze gehoorbescherming op. Ze wiegde van links naar rechts op de maat van de muziek, en speelde hier en daar trompet mee op de neus van haar knuffel. JJ Grey gaf haar zijn plectrum in een uiterst lief moment wat niet onder deed voor de intieme momenten waar Bruce Springsteen zo bekend om staat. JJ Grey doet echter ook iets wat Bruce niet (meer) kan: hij liet muzikaal geen steek vallen.
Gecontroleerde rust en lange toegift in Doornroosje
Het meest opvallende aan de show was de hoeveelheid rust die heerste op het podium. De band behield de hele avond de controle en wist precies wat ze aan het doen waren. Alles was tot in de puntjes verzorgd. JJ had een aparte microfoon voor zijn mondharmonica, waarvan hij zelf de effecten controleerde vanaf het podium. Heel slim gebruikte hij deze microfoon hier en daar ook om effecten op zijn stem toe te passen. De band vertrouwde elkaar zo overduidelijk volledig dat er nergens haast of onzekerheid kon ontstaan. JJ Grey legde uit dat hij jaren geleden gestopt is met zich zorgen maken om van alles. “Het heeft geen zin,” zei hij, “en je leven wordt er niet vrolijker door.’ Zijn hometown in Florida is getroffen door Hurricane Matthew. ‘Water up to here’ beeldde hij uit door een hand net boven zijn knie te houden. “Not everything was destroyed, but some things. Ah well, we wanted to remodel anyway”, grapte hij voordat hij Every Minute inzette.
Ook de band Mofro bewees vanavond dubbel en dik dat zij het verdienen apart genoemd te worden op het affiche. Vrijwel elk nummer wat gespeeld werd was uitgebouwd met een solo of jam waarin de band en het publiek zichzelf helemaal konden verliezen. Deze jams waren dan ook het hoogtepunt van de show. Geen hitjesparade in Doornroosje, maar een overweldigende show van vakmanschap en muzikaliteit, vol improvisatie en samenspel, zó goed, om jaloers op te zijn. Soms duurden de nummers meer dan een kwartier, omdat de band ze uitbouwde tot een klein, geïmproviseerd feestje met drumsolo’s, bassolo’s, gitaarsolo’s en tijdens ‘On Fire’ zelfs een battle tussen de twee trompettisten. Zelfs de toegift duurde nog ruim een half uur omdat de band geen nummer enkel doorspeelde van begin tot einde, maar overal de tijd nam om hun groove te vinden en uit te bouwen tot iets bijzonders. Alles werd uit de kast gehaald om te zorgen dat dit absoluut geen concert zou zijn waarbij je achteraf kon zeggen dat je eigenlijk ook gewoon de CD op had kunnen zetten. Nee, zo’n band is dit absoluut niet; waarschijnlijk zijn geen twee shows hetzelfde. En de show vanavond in Doornroosje, die was uitstekend.
