De rij voor de Melkweg strekte van de ingang van het poppodium tot aan de entree van de Stadsschouwburg. Als je in die rij stond en voor het concert van St. Paul & The Broken Bones kwam, dan stond je mooi verkeerd. De rockband Shinedown brak de grote zaal af, terwijl de onvervalste, dampende soulklanken van Paul Janeway en zijn band The Broken Bones de Oude Zaal verwarmden.
KLVN Allison verzorgde het voorprogramma, bewapend met een keyboard en een greep uit het assortiment van een bekend computermerk met een appeltjeslogo. Stemvast bracht hij een mix van eigen nummers en jaren ’80 covers van ondere andere Michael Jackson’s ‘Human Nature’ en Womack & Womack’s ‘Teardrops’ ten gehore. Zijn neo-soul was een opvallend contrast met de klassieke aanpak van de hoofdact. Het was een compleet pakketje van de verandering in soulmuziek sinds de 60’s, de invloed van de 80’s en de manier waarop millenials hierdoor tegen soulmuziek aankijken.
Om negen uur zou St. Paul & The Broken Bones beginnen, maar met vijf minuutjes waren ze fashionably late. Met de nadruk op fashionably, want de heren waren allen strak in pak gestoken zoals het een ouderwetse soulact betaamt. De band, zeven man sterk, startte een instrumentaal intro om het publiek alvast aan het swingen te krijgen. Nadat de zanger in de coulissen ongetwijfeld wachtte tot het publiek voldoende enthousiast was betrad hij het podium. Gekleed in een zwart pak met felrood overhemd, zijn buik iets over de broekrand puilend en een grote glimlach op zijn babyface. Met zijn onmiskenbare ‘southern twang’ bedankte hij de uitverkochte zaal voor hun komst en introduceerde de band met een schreeuw als “St. Paul and the Broken Bones from Birmingham, Alabama!”, waarna de band ‘Don’t Mean a Thing’ inzette. Al zingend zijn hart blootleggend liep hij driftig over het podium heen en weer op zijn glitterschoenen met bescheiden hak die hij neerstampte om zijn woorden kracht bij te zetten.
Messcherpe stem sneed door de ziel bij iedere uithaal
Omdat hun debuutalbum ‘Half the City’ uit 2014 stamt en een nieuwe plaat in september uitkomt, was het geen verrassing, maar daarom niet minder leuk, om St. Paul een aantal nieuwe nummers te horen zingen. Oude en nieuwe liedjes wisselden elkaar het hele concert af waardoor het fris aanvoelde voor de mensen die het album al twee jaar grijsdraaien. Tussendoor babbelde de vrolijke ex-koorknaap een beetje tegen de volle zaal en gebruikte steevast het Zuidelijke “y’all” als aanspreekvorm. Na een korte introductie van de blazerssectie kondigde de zanger ‘Broken Bones & Pocket Change’ aan. Deze ballade bezorgde iedereen zonder uitzondering kippenvel. Zijn messcherpe stem sneed door de ziel bij iedere uithaal waar alle gecombineerde ellende die hij ooit heeft meegemaakt in doorklonk. Vol overgave viel hij op zijn knieën om zich wanhopig af te vragen hoe het toch zover heeft kunnen komen. Alleen Otis Redding had dit beter kunnen vertolken en dan had het misschien niet eens zoveel anders geklonken. De laaste tonen van het nummer werden dan ook overspoeld door een machtig applaus en gejuich wat de zanger, nog steeds op zijn knieën, dankbaar in ontvangst nam.
Nog enkele nieuwe tracks passeerden de revue waardoor de zaal een beetje een beeld kon vormen van het aankomende album. De nummers hadden een wat dansbaardere, funky, James Brown-achtige sound. Toen het concert op een einde liep speelde de band ‘Like a Mighty River’ en liet St. Paul even zien dat hij nog niet al zijn kruid verschoten had door er nog een aantal krachtige soul screams uit te gooien. De set eindigde met de Tom Waits cover ‘Make it Rain’ en de belofte om nog een aantal nummers te spelen als de zaal maar genoeg lawaai maakte. Die belofte werd na een oorverdovend applaus ingelost met een lekker lange versie van ‘I Want You (She’s So Heavy)’ van The Beatles en natuurlijk hun single ‘Call Me’. Nadat de lichten aansprongen keken mensen enigszins verdwaasd om zich heen. Volledig omvergeblazen door de muzikale wervelwind van St. Paul & The Broken Bones.
