Het was alweer vier jaar geleden dat The Lumineers bijna een half jaar in de top 40 bivakkeerde met het aanstekelijke hit ‘Ho Hey’. In een interview vertelde ze dat deze hit ook bijna de ondergang van de band betekende. Door het drukke tourschema en toenemende druk om te presteren bleef ook het tweede album langer uit dan gepland. Op het juiste moment hebben Wesley Schultz, Jeremiah Fraites en Neyla Pekarek even gas terug genomen om keihard terug te komen. Het tweede album is vaak bepalend voor de rest van de carrière, maar aan ‘Cleopatra’ zal het in ieder geval niet liggen. Eind van het jaar is de HMH het podium, maar eerst was de “generale” in een stampvolle, uitverkochte Melkweg.
The Lumineers heer en meester
Hoewel alle officiële bandfoto’s nog steeds het trio vertonen, kan The Lumineers niet meer zonder de toevoegingen van de overige bandleden. Ooit als een duo ontstaan in Denver bestaat de band inmiddels uit vijf personen die overduidelijk prima op elkaar zijn ingespeeld. Openers ‘Sleep On The Floor’ en ‘Cleopatra’ van het nieuwe album werden al voluit meegezongen wat er op duidde dat de zaal vol stond met de echte liefhebbers. Met slechts twee albums op zak zal de setlist ook geen grote verrassingen met zich meebrengen, wat de sfeer alleen maar ten goede kwam.
Als zo vaak bij “eendagsvliegen” werd de grote hit ‘Ho Hey’ al meteen in het begin gespeeld wat resulteerde in 800 filmende mobieltjes, wat zichtbaar irritatie opwekte bij de band, een beeld wat ze waarschijnlijk wekelijks zien. Na dit verplichte nummertje werd het optreden per minuut beter.
De volledig akoestische en onversterkte versie van ‘Aint Nobody’s Problem’ bewees de populariteit van de band in de Melkweg. Het nummer is slechts te vinden op de “De-Luxe” editie van het debuutalbum, maar blijkbaar had de hele zaal dat album in haar bezit, het nummer werd bijna letter voor letter meegezongen. The Lumineers waren sowieso heer en meester in het bepalen van sfeer en tempo. Door de slimme setlist, tempowisselingen en kleine woordgrapjes werd het publiek bijna gedwongen om te genieten, en werd soms het irritante geklets bijna overstemd door de stilte van de rest.
Gelukkig zijn de Amerikanen met ‘Cleopatra’ dicht bij hun folk-americana geluid gebleven en spelen ze dat nu met nog meer trots en flair dan twee jaar geleden. Vooral het bloedmooie ‘Ophelia’ is een nummer wat de kwaliteit van het kwintet onderstreept. Destijds was de HMH duidelijk veel te groot en viel het optreden vies tegen. De geluksvogels die er in de Melkweg bij waren kunnen niet anders concluderen dat het puike optreden bijna een garantie is voor een geslaagde herkansing in de Bijlmer popzaal op 7 november.
Foto’s: ©Armand Hoogland
Meer foto’s zijn te vinden op de facebookpagina