Kensington (HMH - Amsterdam, 20-02-2015)

Veel mensen zullen intussen misschien al wel vergeten zijn dat ze eerst nog een show in de Heineken Music Hall hebben voordat de band aan het eind van het jaar twee keer in de Ziggo Dome optreedt. Dat ze al binnen drie dagen twee keer de Ziggo Dome wisten uit te verkopen neemt niet weg dat hun optreden in de HMH een mijlpaaltje is voor de band. Want mede dankzij een snel uitverkocht HMH hebben ze de stap naar de Ziggo Dome durven te maken. En met succes, zo blijkt. Maar voor het zover is, stappen de mannen eerst nog een halte eerder uit. 500 meter voor het eindstation staan de mannen klaar om te laten zien hoe ver ze gekomen zijn.

Stemproblemen
Het valt niet mee voor de band om vier dagen na hun Europese clubtour hun grootste show in Nederland, so far, te spelen. Dit blijkt uit de voorafgaande mededeling dat zanger Eloi Youssef last heeft van stemproblemen. Maar de band kon het niet over hun hart verkrijgen om de Fansingtons teleur te stellen.
Dat de band inmiddels een extra duit in het zakje kan doen is o.a. te blijken aan de opening. Lange, brede witte doeken werden er tijdens de opbouw door de crew aan een balk bevestigd. Toen de balk na enkele minuten weer hoog boven het podium op z’n plek hing, was het gehele podium van de HMH afgeschermd. Maar lang hingen ze er niet. Na het inzetten van de eerste noot van ‘All For Nothing’ vielen de doeken sierlijk tegelijk naar beneden.

Maar niet alleen witte doeken gaven aan dat de band tegenwoordig meer te besteden heeft. Ook vuurkanonnen, confettikanonnen, extra lichtbakken en een zee aan vuurregen waren ook mee op avontuur gegaan. Werd dit alleen niet allemaal te veel? In hoeverre was hun optreden met special effects beter dan hun clubtouroptredens van drie maanden geleden zonder special effects? Eerlijk is eerlijk, er zat geen stijging in. Met zo goed als dezelfde set gaf de band een show die niet veel anders leek dan een van hun shows van hun afgelopen Rivals-clubtour. Betekent dit dan ook dat de band zijn top al bereikt heeft? Zelf denk ik van niet. Met meer interactie, spontaniteit en andere (gescripte) zinnen had het een hele andere show kunnen zijn. Kunnen we nu dan eigenlijk zeggen dat Kensington een ‘gewoon niet zo’n goede’ show heeft neergezet? Nee, ook dat niet. De live performance was boven 100% en het publiek ging uit zijn dak alsof dit het laatste concert zou zijn waar ze ooit heen gingen.

Vuurkannonen
Zoals er “vroeger” door het publiek vol werd meegezongen bij ‘Home Again’ (wel in canon natuurlijk, want we blijven immers Nederlanders ;-)) gebeurde dat nu al bij ‘All For Nothing’. De tweede track op hun laatste album ‘Rivals’. Een sterke opening die aangeeft dat Kensington wel degelijk nog rockinvloeden heeft ondanks dat ze tegenwoordig meer (indie) britpop muziek zijn gaan maken. Met een gevarieerde setlist van nieuwe en oude nummers speelt de band ook nog een nummer van hun debuutalbum ‘Borders’. Een nummer dat het beginpunt van een stijgende lijn creëerde, ‘Let Go’. Tevens het nummer waarbij het publiek, door het flinke springen, wellicht met een kilootje lichter naar huis zou kunnen gaan.

Het nummer gaat niet over de oorlog, maar toch gooide ze vuurkanonnen in de strijd. Vol verbijstering stond iedereen toe te kijken hoe het tijdens het nummer ‘War’ ineens vijf graden warmer werd in de HMH. Zes vuurkanonnen (waarvan er eentje op een haar de lange lokken van de bassist Jan Haker miste) stonden gereed om tijdens het nummer in volle glorie vuur naar het plafon te schieten. Maar zelfs de flinke stijging van de temperatuur weerhield het publiek er niet van volledig los te blijven gaan.
De mensen (die het misschien nog niet warm genoeg hadden) namen, in opdracht van de gitarist Casper Starreveld, iemand in de nek om, net zoals in de vide clip, een oude vertrouwde set op te zetten tijdens het nummer ‘Home Again’. Een nummer dat door het publiek verbazingwekkend minder hard werd meegezongen dan bijvoorbeeld ‘Streets’, ‘All For Nothing’ of ‘War’.

Hoofdprijs
Hoewel de setlist van hun voorgaande clubtour eindigde met ‘Home Again’ had de band in hun set van de HMH nog een extraatje. ‘Kilimanjaro’ was terug van weggeweest! Een live track die zo gemaakt is dat hij alleen als afsluiter het best tot zijn recht komt. Met als afsluitende zin “Heineken Music Hall, thank you very fucking much!” knalt de band en het publiek nog even alle energie eruit.
Gillende (meisjes) dames, joelende jongens en een oorverdovend applaus. They want more, dat is duidelijk! Wij concertgangers leven nou eenmaal in het ritme: voorprogramma(‘s), hoofdact, encore. Gelukkig een ritme die de band vanavond ook aanhield. Nog maar drie nummers voordat hun grootste Nederlandse show ooit ten einde is.

Springen, zingen, (uit de maat) klappen, het zijn allemaal tekens als eerbetoon van de fans aan een band. Handelingen die deze avond bijna non-stop aan de gang waren. Kensington heeft laten zien dat ze nog steeds een band zijn die hun dromen achterna gaan. De tijd om volledig te focussen op het buitenland is aangebroken. Want zeg eerlijk, in Nederland valt er niet zo heel veel meer voor de band te halen. De hoofdprijs hebben ze immers allang binnen. Ziggo Dome, 25 & 26 november, met gierende bandjes uitverkocht binnen drie dagen. Dat zegt eigenlijk toch al genoeg?