Benjamin Winters
We hebben te maken met een typische Amerikaanse folkzanger die, na een korte carrière als football speler, zich afvroeg wat te doen. Opgegroeid als onvervalste cowboy zette hij niet bij de pakken neer, en besloot om een muzikale weg in te slaan. Na 13 jaar en meer dan 1000 optredens heeft Benjamin een internationale groep muzikanten om zich heen verzameld die hij The Make Believe noemt. Hij zegt hier zelf over: “It’s an insightful chapter of this journey as a songwriter and giving me new stories to tell.”
Hoewel de kleine zaal bij aanvang erg leeg lijkt, druppelen de mensen langzaam binnen wanneer Benjamin zijn optreden aanvangt. Wat meteen opvalt is dat hij niet met zijn enorme gezelschap op het podium staat maar slechts met Jonas Pap op de cello. Hij excuseert zich voor zijn wazige uitstraling omdat hij slechts twee uur eerder geland is na een vlucht van 16 uur, maar met wat Nederlandse woordjes pakt hij iedereen meteen in. Hoewel wat tam in het begin, komt bij het nummer ‘The Best Thing’ bijna een Bob Dylan gevoel opzetten. Mede door de voetdrum krijgt het lied net wat extra’s. Het is bijna aandoenlijk te zien hoe het nieuwe nummer ‘Althar’ eigenlijk volledig de mist in gaat door een valse gitaar, draadstoring en flink wat valse noten. Gezien de ervaring van Winters en het mooie spel van Jonas, geef ik de schuld vandaag maar aan de jetlag.
Darla Sinners
Deze Amsterdamse band is een samenwerking van Herman Ypma (Giant Tiger Hooch & Eins, Zwei Orchestra) en Jeroen Ligter (Giant Tiger Hooch). De inspiratie voor het, nog uit te brengen, album kreeg Jeroen door de geboorte van zijn kind. De nieuwbakken vader wilde zijn kroost wat wijsheden meegeven en dus begon hij te schrijven. Tien nummers vol vaderlijke wijsheid, hoe het niet te doen en hoe verdomde mooi het leven kan zijn. Het album komt volgend jaar maart uit.
Na de kleine setting van Winters, staat het podium nu lekker vol met vier mannen en twee vrouwen. Het is overduidelijk dat de band een hoop vrienden heeft meegenomen en er wordt zelfs gewacht met het optreden, omdat ze nog iemand missen. Hoewel het ze een heerlijk geluid hebben is het bijna storend dat zanger/gitarist Jeroen tussen de nummers door met zijn vrienden kletst alsof er verder geen publiek aanwezig is. Wellicht is het een vorm van onzekerheid, maar daar is helemaal geen reden toe. Het geluid van Darla Sinners heeft veel typische Cure gitaarloopjes maar ook meen ik invloeden van CCR te horen. Met een flinke dosis professionaliteit kan deze band zich gaan opmaken voor een mooi festivalseizoen.
Aestrid
Het Utrechtse trio heeft op haar 3e studioplaat, No Map Or Address, doelbewust afstand genomen van het perfectioneren van de liedjes. Ze wilden vooral terug naar de basis, op gevoel nummers componeren zonder achteraf in de studio de magie er vanaf te poetsen. Bo Menning (vocals, gitaar) zegt hierover: ‘Ik stond vroeger vaak tegenover mijn gitaarversterkers en zong en schreeuwde tegen de muur van geluid in dat uit te speakers kwam. Een geluid dat je over je heen kon trekken als een deken. Niets was overweldigender dan dat.’
De professionaliteit die uitstraalt van Aestrid is enorm, maar een woord wat nog beter past is passie! Met de gedrevenheid van een wereldband begint het optreden overtuigend en overweldigend. Ik hoor bombastische stukken als Muse, psychedelische nummers als War On Drugs, tempoversnellingen als The Killers maar ook minuten durende outro’s die epische vormen aannemen als in de hoogtijddagen van Pink Floyd. Bo hanteert zijn gitaar alsof hij met een mitrailleur het publiek neermaait, JJ Sielcken staat volledig in trance met basgitaar achter de toetsen en megafoons, en Ray Kornet is zo’n vreselijk goede drummer dat het soms lijkt alsof hij vier armen heeft. Na ruim een half uur is het klaar, maar ook letterlijk, want de drie zijn volledig uitgeput… alles gegeven, zoals het hoort.
Het werd in de Paradiso al een beetje duidelijk dat The Brave in zijn tweede seizoen een kleine verandering doormaakt. Naast de indie-pop en singer/songwriter geluid van vorig jaar, wordt er ook ruimte gegeven aan de indie-rock. Als deze avond een sneakpreview was voor aankomende zomer dan zal de programmadirecteur van Lowlands ongetwijfeld een “earlybird” ticket gaan aanschaffen. Een dappere wending, maar met bands als Aestrid een gegarandeerd succes.
Foto’s: Kim Balster – Maxazine