Veertien jaar: Veertien jaar sinds neo-soulicoon D’Angelo zijn laatste album uitbracht. Veertien jaar waarin geruchten de ronde deden over nieuw solowerk maar waarin de artiest zelf zich enkel leek te wagen aan gastrolletjes op albums van anderen. Ik was twaalf jaar toen Voodoo in de schappen lag en had van muziek nog maar weinig kaas gegeten. Ik luisterde wel naar de Beatlesplaten van mijn vader maar mijn eigen smaak zou zich pas veel later ontwikkelen. Nu ben ik 26 en heb de zoetgevooisde stem van de R&B Jesus pas enkele jaren geleden ontdekt.
Je zou denken dat het met zo’n bijnaam dan ook toepasselijk is dat zijn langverwachte derde release ‘Black Messiah’ heet. De albumtitel slaat echter niet op de zanger zelf. Hij legt uit dat de Black Messiah een idee is. Niet een charismatische leider die door mensen aanbeden wordt maar een titel voor iedereen die opstaat voor zijn idealen en verandering brengt. Zei het in Ferguson, Egypte of Occupy Wallstreet.
Bij het eerste nummer, ‘Ain’t That Easy’, is het duidelijk dat de ‘Brown Sugar’-dagen achter hem liggen. Geen zwoele beats maar een band (The Vanguard, waarmee hij komend jaar door Europa tourt en begin maart twee maal in een uitverkocht Paradiso staat) en geen sensueel stemgeluid maar een vocal overdub voor een sterkere sound. Het nummer leunt op zware gitaartonen en leggen de basis van het album: compact en funky.
Op ‘1000 Deaths’ brengt Pino Palladino de funk met een zware baslijn en ook op ‘Sugah Daddy’ is de bas een belangrijke drive in de sound. Hierna keert de zanger eventjes terug naar de sexsoundtrack uit 1995 met het golvende ‘Really Love’, ondersteund door akoestische flamencoriffjes en weer die leidende baslijn. ‘Back to the Future Pt. 1’ zorgt voor een jazzy intermezzo waarna D’Angelo je meeneemt in wat rustiger vaarwater terwijl hij funk, jazz, soul en een klein beetje rock in elkaar verweeft en het als een warme deken over je heen legt.
In ‘Betray My Heart’ wordt een blik blazers opengetrokken die, naarmate het vordert de intensiteit van het nummer subtiel opschroeven. Na ‘The Door’, dat wordt geleid door een simpel, gefloten deuntje wat het een beetje een ludieke feel geeft, keert de dikkere funk terug in ‘Back to the Future Pt. 2’. Het album wordt uitgeluid met ‘Another Life’ dat alle eerder gehoorde invloeden nog een keer terug laat komen en met een volle sound en hoge uithalen een beetje aan ‘The Most Beautiful Girl in the World’ van Prince doen denken.
Het heeft bijna anderhalf decennium geduurd, maar ‘Black Messiah’ was het wachten waard. D’Angelo houdt op het album de balans tussen zachtaardige soul en ongepolijste funkgrooves en de nummers zijn heerlijk op elkaar afgestemd waardoor je telkens verrast wordt zonder dat de overgang te groot is. De zanger is geëvolueerd. Hij is het neo-soulmonniker ontgroeid en brengt met ‘Black Messiah’ een volwassen plaat uit waarop hij politieke thema’s aanstipt zonder ongeloofwaardig te klinken maar niet schroomt om vrouwen en de liefde te bezingen. (Sony Music) (8.5/10)
