Dat sociaal bewogen en politiek geëngageerde songteksten niet per se zwaar beladen hoeven te klinken, hoor je op feestelijke wijze terug bij het Amsterdams-Chileense gezelschap TenTemPiés. Op hun tweede album uit het collectief zijn frustratie over onder andere vrijheid, hoop en vrede in een bruisende en vooral dansbare mix van stijlen waar de vonken vanaf vliegen.
TenTemPiés (“hou je staande”) is het geesteskind van zanger Maurino Alarcón en gitarist Jouke Schwarz. De Nederlandse Alarcón is zoon van Chileense politieke vluchtelingen en Schwarz heeft zowel Schots als Nederlands bloed, maar groeit op in Chili. In 2008 richten de twee muzikanten het vrolijk swingende TenTemPiés op en brengen drie jaar later het debuut Canto Para Gritar uit. Vanaf dat moment bestookt de groep veelvuldig de podia van clubs en festivals in binnen- en buitenland met een energieke show. De nieuwe langspeler werd geproduceerd door Pieter Both (BEEF) die de dampende live energie op briljante wijze wist vast te leggen in de studio.
Mestizo
Net als het debuutalbum leunt ‘Rebelucionario’ riant op de Mestizo-stroming, een muziekstijl die zich kenmerkt door een bonte mix van onder meer latin, rock, salsa, ska, reggae en punk. Belangrijkste vertegenwoordiger is de succesvolle zanger Manu Chao, wiens invloed duidelijk hoorbaar is op deze onweerstaanbare plaat waarvan de veertien liedjes net zo kleurrijk zijn als de regenboog. De zanglijnen en koortjes zijn ultra catchy, waardoor je ze na twee keer luisteren onbewust begint mee te neuriën. De melodieën zijn zo vrolijk dat je binnen luttele seconden begint te stralen en door de lading vlammende ritmes gaan je heupen vanzelf een eigen leven lijden.
Hoewel de muziek overwegend straalt van het optimisme, zijn de Spaanse teksten van zanger Alarcón vaak een stuk serieuzer van toon. ‘Libertad’ – een track die qua atmosfeer niet zou misstaan op de soundtrack van een Quentin Tarantino film – handelt over de hunkering naar vrijheid. De ingetogen start die na drie minuten plaats maakt voor een hevig marcherende rockgitaar, illustreert precies dat gevoel. Hetzelfde geldt voor het opgefokte ‘No Le Tengo Miedo’ over angst, honger en pijn, terwijl de slottrack ‘Paz’ met reggae-invloeden de wens voor vrede uit.
Hoopvol
Maar ondanks de maatschappelijke deceptie, balanceert TenTemPiés het geheel door kracht te halen uit de liefde voor muziek in het bijzonder jolige ‘Tengo La Musica’ en kijkt ze met een hoopvolle blik vooruit in het met flamenco gepeperde ‘Quiero Saltar’. Rebelucionario is een album dat zich kenmerkt door het contrast tussen een eerlijk protestgeluid, gepresenteerd in spetterende rebelse songs vol vrolijkheid. Je moet dan ook van een heel andere planeet komen, wil je niet een brede grijns trekken bij het horen van de opzwepende liedjes van TenTemPiés. Sterker nog: probeer je hier maar eens staande op te houden!
TenTemPiés – ‘Rebelucionario’ (9/10)(Patiperro Records)