Je bent 11 en besluit piano- en zanglessen te nemen en raakt volledig in de ban van muziek schrijven en muziek maken.
Vervolgens lukt het je een paar jaar later op je 16e al zo ver te zijn dat je de aandacht vangt van grote radiomannen als Giel Beelen, die je in zijn show laat optreden, en Rob Stenders die roept dat je een onvoorstelbaar groot talent bent en dat hij van je omviel, en die je nummer Fire uitroept tot DJ Favourite.
Dat is Willemijn May uit Bodegraven. Zoals gezegd is Willemijn pas 16 jaar oud, ze zit uiteraard nog op school en ze heeft afgelopen zomer haar eerste EP Willow Tree uitgebracht met daarop onder andere dat nummer Fire.
Tegen de tijd dat Willemijn zondag gaat optreden begint het juist wat voller te worden in dit cafe in het Zaanse lintdorp met de langste Dorpsstraat van Nederland. De zondagsvoetballerij is afgelopen en het is tijd om in het cafe bij een biertje, of twee, na te praten en dat er dan ook nog muziek wordt gemaakt is voor de meesten een mooie bijkomstigheid maar niet meer dan dat.
Willemijn wordt vergezeld door Ruud Boelens (gitaar) en Joeri van Dongen (drums). Ze pakt zelfverzekerd de microfoon, stelt zich voor en begint met een paar van haar eigen nummers.
Een prachtige stem heeft ze en ze brengt haar liedjes met een overtuiging een een schijnbaar gemak waardoor je bijna niet anders kunt dan geconcentreerd luisteren.
Ze wisselt die eigen nummers af en toe af met een cover ‘omdat jullie dan nog iets bekends horen’ en zo krijgen we eerst een schitterende uitvoering voorgeschoteld van Georgia On My Mind van Ray Charles. Ze oogt ontspannen, maakt grapjes en giechelt wat als ze later in de show Ed Sheeran’s I See Fire aankondigt. Ed is per slot van rekening best wel jong is en ze is er bij nader inzien dus niet zo zeker van of die bij dit publiek wel bekend zal zijn.
En terwijl ze daar staat te zingen gebeurt wat ik in deze hele regio eigenlijk nog nooit heb meegemaakt. Het anders best wel rumoerige publiek dat normaalgesproken dwars door het optreden van iedere artiest heen staat te praten wordt stil. Muisstil wordt er geluisterd, zelfs tot nadat de laatste klanken van het nummer zijn weggestorven. Heel bijzonder.
Ik moet bekennen dat ik Willemijn May en haar muziek niet kende voordat ik haar zondag zag optreden. Maar ik ben op slag fan geworden en ben er zeker van dat ik haar nog vaker zal gaan zien.
Diep onder de indruk ben ik. Onthou die naam, we gaan nog veel van haar zien en horen.
