Toen de laatste CD van Johnny Winter op het punt van release stond kwam de Texaanse grootmeester te overlijden. Door de medewerking van artiesten als onder meer Eric Clapton, Billy Gibbons en Dr. John is dit een heel mooi laatste eerbetoon geworden. Het album bestaat uit twaalf bluescovers en Winter werkt hier als een soort katalysator. We horen songs van artiesten, die van invloed zijn geweest op zijn werk en we horen ook hoe en op wie hij zelf invloed heeft gehad. Samen met zijn muzikale vrienden worden songs vertolkt van mensen als Ray Charles, Clarence “Gatemouth” Brown, Bobby ‘Blue’ Bland, en Lightnin’ Hopkins, om er maar een paar te noemen.
Een probleem met dergelijk met “sterren” gevulde albums is vaak dat de songs aan het overvloed aan ego’s ten onder gaan Dit is gelukkig bij dit album niet het geval. Grote namen als Eric Clapton en Ben Harper vullen de songs meer aan dan dat zij deze gaan overheersen. Dat is vooral duidelijk te horen in ‘Don’t Want No Woman’, waarin Claptons melodieuze toon een prachtige aanvulling vormt voor de scherpe gitaargeluiden van Johnny Winter. Andere songs die op mij indruk hebben gemaakt zijn ‘Where Can You Be’ met Billy Gibbons en ‘Mojo Hand’ met Joe Perry. Maar het mooiste is de solovertolking van Son House’ ‘Death Letter’. Krachtig en indrukwekkend.
Het is jammer dat we hem niet meer onder ons hebben. Hierdoor is dit album een eerbetoon geworden aan deze unieke vertolker van de Texas Blues. Een eerbetoon dat te vroeg is gekomen, maar een waardig eerbetoon. (8,5/10)(Megaforde Records)
