Het is gezellig druk in de kleine zaal van De Vorstin in Hilversum als om half elf Hugh Cornwell het lage podium oploopt. De 65 jarige Cornwell, tussen 1974 en 1990 zanger/gitarist van legendarische band The Stranglers, en daarmee een van de aanjagers van de Engelse punkbeweging, heeft inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd. Met The Stranglers bracht hij tien albums uit, die samen goed waren voor 21 top 40 hits in het Verenigd Koninkrijk (en vijf in Nederland). Na zijn vertrek uit de band bracht hij nog eens vijftien solo albums uit en werkte hij mee aan drie samenwerkingsprojecten. Daarnaast schreef hij vijf boeken (waarvan twee romans) en geeft hij regelmatig commentaar bij cricketwedstrijden voor de BBC radio. Zijn laatste roman, Arnold Drive, kwam vorige maand uit.
Het optreden in Hilversum is het laatste van een minitour van drie concerten in Nederland. Cornwell is ontspannen, hij maakt grapjes en praat met het publiek. Samen met bassiste Caroline (Caz) Campbell en drummer Chris Bell speelt hij nummers van zijn nieuwe album Totem & Taboo (2013), afgewisseld met Stranglers hits als Skin Deep, Peaches en Grip. In deze kale vorm passen de stevige nummers van zijn oude band wonderwel goed bij de nieuwe nummers, die met een wat weidser geluid meer naar Americana gaan. En al oogt Campbell af en toe kwetsbaar en een beetje gebogen tussen de nummers door, als hij speelt hoor je de krachtige stem en snerpend gitaarspel die zo kenmerkend voor hem zijn. Ook in zijn teksten is Cornwell nog niks van zijn scherpte kwijtgeraakt. Ironisch, snerend en schijnbaar controversieel observeert hij de wereld om zich heen met een ontwapenend satanisch genoegen. “There’s a moral to this song’” grapt Cornwell na I Want One of Those, een nummer vol kritiek op de consumptiemaatschappij, “If you go shopping and you find something you like, buy four. Cause they’ll be gone next time you want one.”
Na een toegift, met een prachtig lang en gedreven In the Dead of the Night, een heerlijk vuig Nice ’n Sleazy, waarin een enkele oude punker zich in het publiek aan een pogo waagt en een magistraal No more Heroes is er tijd voor de fans. Cornwell neemt naast het podium ruim de tijd voor gesprekken, signeersessies en selfies. Een vader met twee tienerzonen loopt glunderend de zaal uit. Hij straalt uit wat iedereen lijkt te voelen: ik mocht een avond doorbrengen met een levende legende. Wie zegt er dat er geen helden meer zijn…
Foto’s (c) Hans Schoo/Maxazine
