Poppodium P 60 in Amstelveen was afgelopen donderdag “The place to be” voor ouwe hippies met een muzikaal hart voor vervlogen tijden. Deze avond trad één van de jongste tribute Doors bands op, `The Doors In Concert` genaamd. Een groep frisse jongens uit Nederland met muzikaal talent welke dit collectief in 2010 zijn gestart, bestaande uit: Danny van Veldhuizen (zang), Gandert de Boo (gitaar), Bobby Baudoin (percussie) en Willem Vonhof (keyboards).
De band pretendeert als doel te hebben de concerten van de legendarische The Doors te reproduceren om zo hun nalatenschap levend te houden. Dat nodigt natuurlijk uit tot een bezoek aan zo’n concert wanneer je van deze muziek houdt! En gisterenavond waren dat zeker niet alleen de oudjes die hier gehoor aan gaven, al waren zij wel in de meerderheid en degenen die de (veelal schimmige) teksten met luid krakende stem mee zongen.
Dat het deze band er veel aan gelegen ligt om het origineel zo goed mogelijk te benaderen, blijkt wel aan de moeite die zij hiervoor doen. Zo heeft zanger Danny zeker de looks van “Mr. Mojo Rising”Jim Morrison himself, een mooi koppie dansende krullen, soepele heupjes en een aantrekkelijk paar billen, gehuld in de onmiskenbare leren broek. In de jaren zestig vielen “we” er nog flauw voor. Hij maakt, net als Jim, gebruik van een Electro-Voice microfoon uit 1967, welke de kreten tussen het zingen door indringend het publiek in gooit.
De look-a-like Willem, van de in mei 2013 overleden toetsenist Ray Manzarek doet hier niet voor onder en hij zit zelfs op dezelfde manier over zijn toetsenbord gebogen als Ray, glurend vanonder de sluike lokken haar die over zijn gezicht vallen. Het geluid vanuit zijn Gibson G101 orgel en de Fender Rhodes Piano Bass klinkt authentiek.
Gitarist Gandert speelt en goochelt op een Gibson SG Special, waarbij hij de “slippertjes” die Robby Krieger soms maakte “onder invloed van” zelfs reproduceert. Of was dit niet bedoeling? Het past in ieder geval perfect bij de show, dus in het andere geval zou ik persoonlijk zeggen: “houden zo”. Het is me overigens een raadsel en het is bijna eng hoe deze jongen zijn haardracht zo goed gelijkend heeft gekregen. Daarbij, ook een groot compliment voor de kleding, subliem!
Drum en percussie tot in de perfectie uitgevoerd door Bobby. Machtig mooi wat hij uit een simpel drumstel weet te halen en het is overduidelijk dat deze jongen een groot muzikaal gevoel heeft. Heel oplettend naar zijn mede bandleden toe, wat bij een goede drummer hoort. Jammer dat hij zich tijdens het concert niet heeft laten verleiden door zanger Danny tot een kleine solo, want ik ben er van overtuigd dat hij dit kan. Wat zijn uiterlijk betreft, John Densmore mocht willen dat hij in zijn jonge jaren de looks van Bobby had! Meer dan “zorg dat je niet teveel op John gaat lijken” wil ik er niet over zeggen.
Het overall geluid van de band krijgt support uit oude vertrouwde Fender buizenversterkers. Dus zoals eerder gezegd, kosten noch moeite zijn gespaard door `The Doors In Concert` om fans van weleer en jonge liefhebbers van oude muziek te trakteren. Zelfs het programma is aangepast aan de ouderen door midden in de show een pauze in te lassen, zodat er wat oud bier kan worden weggesluisd en vers vocht bij de bar gehaald, of een sjekkie gerookt.
Voor de pauze werden o.a. de nummers ‘Who Do You Love'(openingsnummer), ‘Love Her Madly, ‘Love Me Two Times” en ‘Roadhouse Blues’ gespeeld, waarvan dit laatste nummer de bijzonder prettig in het gehoor liggende toevoeging kreeg van het spel van de mondharmonica, bespeeld door de lippen van Daan Peters. Helaas het enige nummer met zijn bijdrage.
Na de pauze ‘LA Woman’, ‘Moonlight Drive’, ‘People Are Strange’, ‘G.L.O.R.I.A.’ , ‘Break On Trough’ ,’Riders On The Storm’, ‘Light My Fire’ en het laat zich makkelijk raden, als toegift ‘The End’.
Wat mij betreft nam de band geheel terecht aan het einde van hun optreden gezamenlijk het applaus in ontvangst. Serieuze jongens met een serieus doel, prima “neergezet” , vermakelijk om te zien en te horen. Het enige minpuntje wat ik kan bedenken is een figuurlijk wat statische houding en gebrek aan interactie met het publiek. Misschien ligt dit aan de bescheidenheid/verlegenheid van deze jongens? Kom op, het mag gezien en beleefd
worden hoor! Wat jullie neer zetten staat en kan alleen maar beter worden vanaf hier. P 60 èn The Doors In Concert, bedankt voor een avond prima vermaak.
Foto’s :Rob Sneltjes