Nog geen 33 minuten, verdeeld over negen nummers. Dat is het eerste dat in mij opkomt als ik het nieuwe album van Lykke Li voor handen krijg. Het derde album vand e Zweedse en het laatste deel uit een trilogie; zo zegt de zangeres. Na debuut ‘Youth Novels’ was het ‘Wounded Rhymes’ uit 2011 dat voor de grote doorbraak van Li zorgde. ‘I follow rivers’ werd zelfs nog een groter succes door de cover van Triggerfinger en de bewerking van de Vlamingen zorgde ervoor dat het nummer de status van klassieker meekreeg. Nu al. De verwachtingen zijn hoog gespannen, aangezien geen platenlabel haar vingers zal durven branden aan een opvolger die van armoede aan elkaar valt. En zeker het grote Warner zal die klassieke fout niet makkelijk maken. Lijkt ons.
‘I Never Learn’ is een album met powerballads, zo staat te lezen in de bijgevoegde info. Of ik het daarmee eens ben valt nog te bezien, want na een eerste luistersessie is ondergetekende nog niet echt overtuigd. Wat slapjes, met hier en daar een vale uitschieter, maar ook niet meer dan dat. Het duurt dan ook tot een derde of vierde keer luisteren voor aleer er ergens een punt van herkenning naar boven komt en een schraal verschil tussen albumtracks en trekkers zich aftekent.
De titeltrack ‘I Never Learn’ is misschien echter de beste samenvatting van het album. ‘I Never Learn’ vliegt nooit eens ergens uit de bocht, neemt geen vrijheden anders dan alles maar standaard en geijkt weer te geven. Het gehele album is naar mijn mening wat matjes, tam, te voorzichtig. Jammer want Li Lykke Timotej Svensson Zachrisson heeft meer in haar mars; ‘I Never Learn’ drukt haar echter in het hoekje depressiviteit. Het hoekje waar ook Lana Del Rey in gedrukt is. En daar zijn we om eerlijk te zijn ook al lang op uitgekeken.
Met een internationaal gevormd muzikaale achtergrond (Li woonde in haar 28 jaar inmiddels in Zweden, Portugal, Marokko, Nepal, India en de Verenigde Staten), had er meer ingezeten. Had Lykke wat meer invloeden van overal en nergens meegenomen, had ze van ‘I Never Learn’ een veel uitdagender album kunnen maken. De soul en elektro waarmee ze ooit begon, heeft totaal plaats gemaakt voor zoetsappig, dromerige folkpopballads; van beloofde powerballads is in feite nergens sprake. Nummers als ‘No Rest For The Wicked’, ‘Gunshot’ en het Belinda Carlisle-achtige ‘Never Gonna Love Again’ brengen nog een sprankje hoop en klinken na enkele keren luisteren nog niet compleet verveeld in het gehoor, maar over het algemeen is ‘I Never Learn’ een album dat een Zweedse vorm van verveling doet oproepen. De vreugde van de Zweedse ballenbak, waar ik zo op hoopte, is nergens vervuld. Ook de co-productie van power-producer Greg Kurstin (P!nk, Kelly Clarkson, Katy Perry) van ‘Silverline’ kan daar niets aan veranderen. Ook Björn Yttling, die ook Li’s ‘Youth Novels’ produceerde zal het beter doen bij het wat meer Indie Rock. En dat is ‘I Never Learn’ totaal niet.
In België zal het album het waarschijnlijk beter doen dan in Nederland. Of dat komt door Triggerfinger, ik denk van niet. Of het komt omdat ze in Vlaanderen verder zijn dan in Nederland? Ook dat vraag ik me af. Noem ‘I Never Learn’ gewoon een Vlaams album. Niet overdreven slecht, niet overdreven goed, Lykke Li heeft betere albums gemaakt. Met de nadruk op haar twee andere albums. 33 Minuten op een schijfje waar er 80 op kunnen… Wellicht plek voor nog 45 minuten aan power.(6/10) (LL Recordings/Warner Records)