“It is well known that the B-52s are The World’s Greatest Party Band”, aldus The B-52s op hun eigen website. Een statement waarmee de band uit Athens, Georgia, U.S.A. de lat voor zichzelf erg hoog legt. Maar ze kunnen het hebben, zo blijkt vrijdagavond in een vol Paradiso in Amsterdam. Na vijf jaar staat de band weer op een Nederlands podium. Het optreden in Amsterdam is de eerste in een serie van veertien Europese optredens. Een voor de band ongewoon hoog aantal.
Het zevental maakt al jaren geen platen meer en treedt doorgaans zelden op buiten de Amerikaanse en Canadese landgrenzen. Kortom, net als vijf jaar geleden is het optreden in Paradiso een niet alledaagse aangelegenheid. En naar mate de avond vordert ook een bijzondere. Een avond die begint met ‘Planet Claire’, het openingsnummer van de legendarische debuutalbum ‘B-52s’ uit 1979, door de zender VH1 onlangs nog geplaatst in de top 100 lijst van beste albums ooit. Vrij vroeg in de setlist volgt ‘Private Idaho’ van de het album ‘Wild Planet’ uit 1980 en de danskraker op vrijwel op ieder hip feestje in Amerika en Europa in de vroege jaren tachtig. De setlist van The B-52s is al meer dan dertig jaar lang ongewijzigd. Maar als er één band mee weg komt, zijn The B-52s. Want met haar vrolijke uitstraling en aanstekelijke dansnummers transformeren de Amerikanen Paradiso vanaf de eerste toon tot een ballroom met uitsluitend vrolijke, lachende en gelukkige mensen.
Stil blijven staan is onmogelijk. De zeer herkenbare stemgeluiden van de zangeressen van het eerste uur Cindy Wilson (56) en Kate Pierson (toch al weer 65), ook bekend van haar duetten in ‘Candy’ van Iggy Pop en ‘Shiny Happy People’ van R.E.M. zijn nog steeds zo herkenbaar en zuiver als in de jaren tachtig. Knap. Vooral Wilson maakt indruk met ‘Girl form Ipanema goes to Greenland’. Alhoewel de danspasjes wellicht minder soepel ogen als vroeger kandideren de dames Wilson en Pierson zich met de hun opzwepende vraag- en antwoordduetten met Fred Schneider (62) zich in Paradiso zonder moeite voor de eerstvolgende BECEL reclame onder het motto “Net zo jong voelen als je dochter”.
Leeftijd en jaren, nietszeggende termen. Dat wisten we al maar na vanavond hebben we het er nooit meer over. Als ‘Roam’ wordt ingezet is de zaal van Paradiso getransformeerd tot een jaren tachtig dansavond met nostalgische teksten en verwijzingen zoals die naar de operators in ‘6060-842’. Niet in de laatste plaats door het strakke drum- en baswerk van Sterling Campbell, ooit Duran Duran en jarenlang de vaste drummer bij optredens van David Bowie en bassiste Tracy Wormworth. De aarde onder Paradiso beweegt al meer dan een uur als met het inzetten van ‘Love Shack’ – volgens The Rolling Stone de beste single van 1989 – ook de vloer begint te trillen. Voor de toegift met ‘Party out of Bounds’ en ‘Rock Lobster’ geldt hetzelfde als het optreden zelf en eigenlijk ook het oeuvre van The B-52s. Kort, krachtig, indrukwekkend, meeslepend en vooral aanstekelijk. Nee, deze avond nemen ze mij niet meer af. Ik was hier maar mooi bij!
