In Canada wordt o.a. het jaarlijkse en gerenommeerde Ottawa Blues Festival gehouden. Indien je erin slaagt de blues scene aldaar te overtuigen met je live performance is het maken van een album logischer wijs een volgende stap. The Wicked Mercy, met zanger Case Bronson aan het front, komt met een 37 minuten durend debuut dat wel eens veel nieuwe fans kan gaan opleveren.
Na een aantal keer luisteren de plaat toch even een paar dagen ter zijde geschoven omdat er geen ‘echte’ eerste indruk loskomt die mijn gedachten vormen. Met de draaibeurten die volgen kruipt de muziek steeds dieper in mijn lijf. Pakkende songs door een goede samensmelting van een pompende bas, knetterende drums, lekkere zang, uitstekend gitaarwerk en scheurende, in dienst van de rest, toetsen.
De festivals die ik deze zomer bezocht heb vliegen in gedachten aan mij voorbij. Voorzichtig trek ik de conclusie dat The Wicked Mercy wel eens hoog had kunnen scoren als ze met dit repertoire op de Nederlandse podia hadden gestaan. Oke dan, puristen kunnen de zoektocht maar beter aan andere over laten. Je hoort vooral blues, bluesrock en rock op het album terug. Het onafhankelijke label Brooke Thrasher heeft een ruig, vuig en stomende plaat op de markt gebracht. Een prachtige kennismaking met deze band die wat mij betreft veel te kort is. Het zal mij benieuwen hoe lang het gaat duren voordat deze heren de weg naar Europa hebben weten te vinden. Ik zou hier echter niet opwachten en via de website gebruik maken van de gratis download van de opener ‘God Knows’. Je nieuwsgierigheid zal geprikkeld worden naar deze nieuwkomer in de bluesrock wereld. (8/10)(Brooke Thrasher)
