Toeren door Australië is duur, zeker voor een beginnend bandje. Dus kochten de drie bandleden van de Australische groep Tracer een paar jaar geleden een ticket naar Europa en een oude gare bus en speelden op alle Europese podia waar ze terecht konden. Een debuut album volgde en in drie opvolgende tours werd Europa veroverd. Vorig jaar werd de band uitgeroepen tot ‘Best New Band’ door het Engelse blad Classic Rock Magazine zag een tweede is een tweede album, El Pistolero, het licht onder de bezielende leiding van producent Kevin Shirley, die eerder werkte met o.m. Iron Maiden, Rush, Led Zeppelin en Dream Theater. Tracer speelde dinsdag 18 juni in 013, Tilburg, tijd voor een interview met drummer Andre Wise.
Jullie hebben niet stilgezeten?
“Nee, we hebben het druk gehad. Op dit moment bereiden we ons met onze nieuwe bassist Jett [Heysen-Higgs] voor op de Europese tour die eraan komt. We hebben zin om de nieuwe nummers live te gaan spelen.”
Jullie hebben een nieuwe plaat opgenomen met Kevin Sherley. Hij staat erom bekend dat hij snel werkt en het live gevoel vast wil houden tijdens de opnames. Werkte dat voor jullie?
“Absoluut. Het was zwaar, maar de moeite waard. Hij werkt supersnel. Ik bedoel: voor Spaces In Between hebben we het instrumentele gedeelte in vier weken opgenomen. Met Kevin stond El Pistolero in zes dagen erop, zang en instrumenten. De tweede week hebben we alleen nog maar wat overdubs gedaan. We wilden graag de energie vastleggen die we ook voelen als we live spelen. Kevin duwde ons ook die richting op en dat werkte geweldig.”
El Pistolero heeft een soort Mexicaans thema, waar komt dat vandaan?
“Het is een soort compliment aan de films van Robert Rodrigues. We hebben daar wel wat mee. Ze zijn gemaakt met een klein budget, super snel gemonteerd en fris en rauw. Zo werken wij ook. Wij zijn gek op zijn films. Een paar van onze nieuwe nummers bleken een thema te hebben van een kerel die wraak wil nemen en nog een paar Desperado-achtige verhalen. Zo is dat thema een beetje door het album verweven.”
Ik speel advocaat van de duivel, maar dat klinkt wel een beetje als een conceptalbum. Is dat niet iets wat je doet als je al vijf platen hebt gemaakt en volledig verveeld bent met je eigen muziek?
“Hahaha, ja, een normale band zou dat misschien zo doen. Ik zou het geen conceptalbum willen noemen, maar we hadden wel een beetje die intentie ja. Dat heeft wel een risico…”
Er staan ook meer ballads op de plaat en jullie lijken wat weggegaan van de blues.
“Het was niet moeilijk om de blues los te laten, omdat we dat ons hele leven al spelen. Maar elementen van de blues zitten er nog wel in. Als je naar Michael’s [zanger/gitarist Michael Brown] stem luistert, hoor je dat het nooit helemaal weg gaat. We zijn ook wel een beetje meer volwassen geworden. Nummers schrijven gaat ons wat beter af. We nemen al onze oefensessies op en tijdens de laatste twee tournees luisterden we de opnames af voor goede rifs en melodieën. Sommige van die ideeën zijn terug gekomen als nummer op deze plaat. Maar een nummer als Scream in Silence is al veel ouder. We wisten wel hoe we dat wilden laten klinken, maar kregen het eerder niet voor elkaar. Omdat Leigh [Brown, eerste bassist van de band] was weggegaan, ging het schrijfproces wat anders. Vroeger schreven we alles met z’n drieën en nu moesten Michael en ik zelf de baslijnen in elkaar sleutelen. We hebben onszelf wel uitgelachen om hoe slecht ze werden. Voor de plaat kwam Michael Rhodes erbij, een geweldige bassist. Door hem moesten Michael en ik wel harder aan het werk. Als muzikant is het geweldig om met zo’n vakman te werken.”
Je zeg dat jullie volwassen zijn geworden, heeft dat te maken met het vele toeren?
“Absoluut. Door zes shows per week te spelen, hebben we de laatste jaren veel geleerd over hoe onze nummers werken op publiek. We hebben geleerd om ons verhaal over te brengen met onze muziek. Bij het maken van dit album wisten we ook beter wat er werkt voor onze muziek en wat niet. Als we bij het terugluisteren van een opname in elkaar krompen wisten we meteen waar het aan lag.”
Het nummer Hangman heeft een oosterse klank over zich, en de tekst doet denken aan Gallows Pole. Is het een hommage aan Led Zeppelin?
“Weet je dat me dat al een keer eerder is gevraagd! Toen ben ik het weer gaan naluisteren en realiseerde me dat het best op Led Zeppelin lijkt. Het was zeker niet bewust gedaan, maar het is leuk om de gelijkenis te horen. Led Zeppelin is een fantastische band en heeft ons allemaal beïnvloed. Maar nu je het zegt, ook de tekst van Hangman, wow. Ik moet Led Zeppelin maar weer eens terug gaan luisteren, als huiswerk.”
Iets om live naar te verwijzen, zoals jullie eerder War Pigs van Black Sabbath coverden?
“Inderdaad. We hebben een tijdje War Pigs gespeeld tijdens onze optredens. Voor deze tour hebben we ook nog wel wat ideetjes!”
