De meeste mensenkennen Jean-Paul ‘Bluey’ Maunick (als ze hem al kennen) als frontman van de Britse Acid Jazz-Pioniers Incognito. Een man met een enorme staat van dienst, aangezien Maunick Incognito oprichtte met Peter Hinds en Paul Williams, die hij weer kende uit die andere fantastische Jazz-Funk band, Light of the World. Een goede keuze, aangezien de andere split van Light of the World, Beggar and Co., die uiteindelijk uitmondde als een soort van achtergrondband van onder anderen Spandau Ballet, Ultravox en Wham!. Bluey kwam met Incognito een stuk verder en scoorde onder meer wereldhits als ‘Allway’s there’ (met Jocelyn Brown) en ‘Don’t You Worry ‘bout a Thing’. Na 14 albums vond Bluey het echter tijd geworden om een keer een solo-album uit te brengen.
Leap of Faith is niet alleen qua album een debuut, ook als zanger is het niet echt gewoonte geweest bij Incognito en Light of the World dat Bluey de microfoon zo enorm gebruikte. Slechts op de achtergrond was zijn stem eerder te horen en dat is jammer, want ondanks dat Bluey geen overdreven uitgesproken stemgeluid heeft is de heldere soulstem van de 56-jarige prettig om naar te luisteren.
Topper ‘Take a chance on me’ is een enorm aangename track die erg aan de jazzy en funky invloeden van Level 42 doet denken. Niet verwonderlijk want Incognito en ex-Amy Winehouse-drummer Pete Ray Biggin speelt ook bij die andere Engelse Jazzfunk-helden. Maar toch niet op ‘Leap of Fait’, want daar maakt de man slechts gebruik van drie muzikanten: Richard Bull, Matt Cooper en Dominic Oakenfull, waarvan die laatste twee hem al bekend waren als toetsenist van Incognito, Bull ooit gitarist was bij de band. Oh, dan vergeten we een niet onbelangrijke inbreng van Simon Grey, die met Incognito’s zanger Tony Momrelle en David Haynes een band vormt in hetzelfde genre, op ‘Why did i let you go’. Maunick houdt het graag een beetje om hem heen lijkt het wel en dat zorgt er ook overduidelijk voor dat de muziek op ‘Leap of Fait’ niet heel erg afwijkt van de stijl van Incognito.
Nee, Bluey’s solo is niet volledig als Incognito te bestempelen. Verre van in feite ook, want op ‘Leap of Faith’ durft de sympathieke op Mauritius geboren Brit wat meer te experimenteren. Op ‘Why did i let you go’ durft Bluey, overigens erg strak, de dance-kant op te gaan, en op de afsluitende titeltrack pakt hij zelfs het spoken word genre op, op een manier die Baz Luhrmann niet zou misstaan.
‘Leap of Faith’ is een erg aangename afwisseling tussen als het harde geweld dat tegenwoordig wordt uitgebracht. Het album is niet extreem uitgesproken, tekstueel is het wellicht hier en daar zelfs (te) eenvoudig te noemen en ook Bluey’s stem is niet een stem die je uit duizenden zou herkennen. Toch is ‘Leap of Faith’ een heerlijk album met zo hier en daar een positieve uitschieter. Zeker een album dat bij veel jazz-, funk- en soulliefhebbers een verplichting zal moeten zijn in de collectie. Al was het alleen maar omdat het Bluey is. (7/10) (Dome Records)
http://www.youtube.com/watch?v=BKbYRAJK_uU
