Toegegeven: de hiphop-punk-noise-muziek van Death Grips is niet voor elke gelegenheid geschikt. Tijdens een gezellig etentje bij je thuis zet je het niet snel als achtergrondmuziek op. Wel zijn hun platen bijzonder geschikt om je eens lekker op af te reageren in het geval je net je baan kwijtraakte, of als je aan een ernstige vorm van liefdesverdriet lijdt. Je ouders krijg je met hun muziek waarschijnlijk ook prima overstuur.
Afgelopen november stampte de band het Amsterdamse Bitterzoet plat en de recensies logen er niet om. Voor de fans die niet bij dat concert aanwezig waren, kwam nu de herkansing in de oude zaal van de Melkweg. Ik kwam erachter dat er twee kanten zitten aan ongeveer weten wat je te wachten staat: het is van de ene kant jammer dat je niet meer compleet mindblowing verrast kunt worden, maar daar staat van de andere kant tegenover dat je je dagen van tevoren al kunt verheugen op een spektakel. In het geval van Death Grips is dat: je verheugen op een uurtje waarin je compleet omver geblazen wordt.
En zo gebeurde het ook. Officiëel bestaat Death Grips uit drie personen, maar drummer Zach Hill was er deze avond niet bij. Volgens het laatste nieuws werkt Hill op het moment aan een film, waarvoor Death Grips ook de muziek zal maken, of zoals ze zelf aankondigden: “Zach is currently writing, directing and soundtracking an original feature film. The movie is of his own creation, fictionally based and not related to the group. The film will be soundtracked with all new Death Grips music”.
Sampler Andy Morin en MC Ride – als gebruikelijk zonder shirt – verschijnen rond een uurtje of tien op het podium van de donkere zaal, en laten al meteen zien en horen dat hun muziek niet voor tere zieltjes is. De beats van Morin en het gebrul van Ride snijden messcherp door je heen. Er zijn rappers die, al dan niet knetterstoned, het voor elkaar krijgen om anderhalf uur op het podium te staan, apathisch voor zich uit rappend. Zo niet het beest Ride. Zijn armen bewegen krachtig en zijn gebrul lijkt uit zijn tenen te komen. ‘Kill it, hit it, fuck it, feel it, whip it, burn it’. Zoals verwacht is de set binnen no time afgelopen, maar de show bevatte dan ook geen enkel pauzemoment en is van zo’n snelheid en kracht dat langer ook amper te doen zou zijn, zowel voor band als voor publiek.
De voorpret was niet voor niks geweest en van tegenvallende verwachtingen was ook geen sprake. Death Grips grijpt je bij de lurven en slingert je in het rond om je na een uurtje afgemat en bek-af weer neer te zetten. Als je weer bijgekomen bent denk je maar een ding: nog een keer!
