Grammy-winnares Macy Gray is sinds het einde van het vorige millennium amper weg te denken uit de hedendaagse muziek. Niet dat ze jaarlijks een of meerdere hits heeft, maar toch mag ze gerekend worden tot de groteren der aarde als het gaat om zangeressen. Haar zesde studio-album, ‘Covered’ is een vreemde eend in de bijt. Een verzameling covers, afgewisseld met apart aandoende mono- en dialogen. Een combinatie die niet door iedereen wordt gewaardeerd.
De covers die Miss Gray brengt zijn allerminst verwacht. Zo weet Macy ‘Here comes the rain again’ (origineel van The Eurithmics) van een donker randje te voorzien en durft ze ook Metallica’s ‘Nothing else matters’ op z’n Gray’iaans te vervormen. Dat nummer, dat inmiddels al origineel, als live-versie met een klassiek orkest en als ballad van Lucy Silvas in de hitlijsten stond, is misschien wat uitgekauwd, maar toch weer Gray er een stempel op te drukken die op z’n minst gezegd gedurfd mag worden genoemd.
Radiohead’s ‘Creep’ is wat mij betreft het enige nummer van de band die te pruimen is, en om Macy Gray dan op haar eigen manier een versie van te horen zingen valt geheel in de lijn der verwachtingen van ‘Covered’. Goed, ze doet het nummer al langere tijd tijdens concerten, dus het is vreemd als deze cover niet ijzersterk in elkaar gezet is. Enkele keren heb ik het nummer toch moeten horen om er alle facetten in terug te horen, en haar rauwe stem geeft het nummer na enkele malen luisteren toch wat meer flair dan de eerste paar keren.
Als je het mij vraagt mochten de skits er tussenuit worden gehouden en het is dan ook de grote vraag waarom Macy Nicole Scherzinger heeft ingeschakeld voor een skit die zelfs niet als achtergrondtrack in het slechtste restaurant ter wereld zou mogen worden gedraaid. Gebruik zo’n naam dan op een betere manier, zou ik zeggen.
Dor het album heen hoor je overduidelijk het plezier, dat de zangeres met haar verschillende partners in musical crime, heeft, maar mede daardoor klinkt het album voor een groot deel als een rommeltje. Hoe leuk ze het zelf ook vonden, echt grappig komt het bij de luisteraar niet over en zeker eindskit ‘Realy?’ getuigt meer van een stonede opname sessie, dan van een serieus product. Ja, er staan enkele erg leuke tracks op, maar op die EP op te rekken tot een compleet album was een beetje overdreven. Gray houdt het album erg lo-fi, en de covers dichter bij het origineel (ok ok, Arcade Fire’s ‘Wake Up’ wordt wel erg folky) dan bij haar eigen stijl en dat kan slikken zijn bij de Macy Gray-fans. Die zullen het misschien niet met mijn eindoordeel eens zijn, maar goed, daarvoor is een recensie een recensie. (8/10)(429 Records)
Foto (c) Stephen Hotsma
