Waar sommige bands nog amper de moeite nemen meer dan 40 minuten op een cd-tje te persen maakt Epica zich er niet zo makkelijk vanaf. Met maar liefst 73 minuten pakt de band uit en met een overtuigingskracht waar je bang van wordt. ‘Requiem for the indifferent’ opent met een prachtig klassiek koorstuk om snel over te gaan in de bekende mix van de mooie stem van Simone Simons en de grunts van Mark Jansen. Dat belooft nog wat voor de rest van het album.
‘Requiem for the indifferent’ is verrassend en heeft meer metal-invloeden dan we voorheen van de band kenden, hoewel de klassieke invloeden gelukkig blijven, zoals op ‘Delirium’. Dat de band wat meer richting de metal trekt is duidelijk de invloed van Isaac Delahaye, die voor dit album wat meer tijd heeft gekregen zijn stempel er op te drukken. Hierin krijgt Delahaye overduidelijke steun van Ariën van Weesenbeek die zijn oude bandmaatje van God Dethroned overhaalde zich bij Epica te voegen.
Het album heeft wat meer gitaarsolo’s dan we gewend zijn van Epica, maar dat is eerder een voordeel dan een nadeel. ‘Requiem for the indifferent’ is daardoor iets toegankelijker geworden, hoewel de echte fans misschien wat moeten slikken. De plaat klinkt uiteindelijk perfect in balans, beetje bij beetje vindt Epica haar definitieve geluid, wat we al een beetje dachten bij ‘Design your universe’. “Requiem for the indifferent’ klinkt voortgaand, inderdaad iets meer richting metal, maar er wordt niet zo gefragment overgesprongen als voorheen soms nog wel eens het geval was.
Epica is na drie jaar weer terug, met ‘Storm the sorrow’ levert de band een eerste single af die misschien wel representatief is voor de richting welke de band is opgegaan: toegankelijker dan ooit en een glimp van wat de band na jaren blijkbaar voor ogen lijkt te hebben. Een van de betere albums in het genre en overtuigend het beste Epica-album ooit. (8/10) (Nuclear Blast)