Het album waar velen al sinds 2009 op wachtten: ‘The Kyteman Orchestra’. In navolging van Kyteman’s HipHop Orkest bracht de begenadigde trompetist uit Utrecht vorig jaar nog wel een album uit met zijn oude leraar Eric Vloeimans, maar op een enkeling na heeft ‘Kytecrash’ niet de drommen mensen kunnen boeien die zo lyrisch waren over het HipHop Orkest. Die zaten te wachten op het album dat nu bijna uit is: ‘The Kyteman Orchestra’.
Over het album valt veel te zeggen; We waren anderhalve maand geleden al zo gelukkig in de avonduren bij Colin in zijn studio te mogen aanschuiven tijdens het afmixen van enkele nummers, en we waren misschien nog wel lyrischer dan we ooit zijn geweest over de werken van het genie. ‘The Kyteman Orchestra’ maakt alle verwachtingen dan ook meer dan waard. Bombastisch en met meer instrumenten dan waar Mike Oldfield voor zijn geniale ‘Tubular Bells’ over kon dromen.
‘The Kyteman Orchestra’ begint zoals een ieder zou verwachten: een heldere trompetsolo van Colin ‘Kyteman’ Benders laat niets aan de verbeelding over. Rustig zwelt de muziek aan en als vanzelf komt ook het orkest rustigaan op. Een Ennio Morricone-gevoel komt op dat gedurende het album nog met regelmaat terug komt. Het is niet de enige vergelijking die gemaakt kan worden. Met grote samenhang pakt Kyteman met zijn orkest, of orchestra is in dezen misschien nog niet eens zo’n verkeerde benaming, je in met zijn mix van hiphop, jazz, electro, balkan en een vleugje opera. Een vleugje opera dat je misschien niet zou verwachten bij de trompetist, maar gezien het grote aantal klassieke instrumenten misschien nog wel beter past dan de hiphop waarmee veel van de leden van het orkest al bij het HipHop Orkest al kennis gemaakt hadden.
De vele leden inderdaad, want in tegenstelling tot ‘The Hermit Sessions’ was Benders ditmaal geen kluizenaar, maar schakelde zijn vele muzikale vrienden in, die inmiddels ook al zijn uitgerold over Kapabel’s De Avonduren, Kapok en anderen. De grote rappers uit het HipHop Orkest doen ook weer gewoon mee, en Pax, Blaxtar, RaeZun en Omar Soulay schreven zelf de lyrics van de nummers. De muziek daarentegen zou en moest gewoon geschreven worden door de meester zelf, en terecht.
Dat Benders zelf naar Ijsland is getrokken om inspiratie op te doen is duidelijk te horen; De vele tingeltjes en tangeltjes op het album lijken rechtstreekt te zijn gekomen uit een van de vele Ijslandse myten en sagen over elfjes, faunen en kabouters en een enkele keer waan je jezelf dan ook in een klein maar gezellig cafeetje in de Efteling. Om een moment later weer helemaal op het verkeerde spoor te worden gezet en getransporteerd te worden richting de donkere jazz- en hihopkelders die je zou verwachten onder het Kytopia-complex.
Uiteindelijk lijkt ‘The Kyteman’s Orchestra’ net als ‘The Hermit Session’ soms net zo onsamenhangend, hoewel bij elke volgende luistersessie meer en meer tevoorschijn komt. Als een duiveltje uit een doosje en dat is misschien ook wel de beste beschrijving van Kyteman en zijn muziek; Met ‘The Kyteman Orchestra’ laat de pas 25-jarige meester wederom iets zien en horen wat niet zomaar 1, 2, 3 te bevatten is. Misschien is zijn stijl, die soms dichtbij Guru’s Jazzmatazz komt maar er dan ook weer net zo snel weer van weg trekt, het beste te beschrijven in een eigen nieuwe stijl: Het Kytemanisme ofwel ‘Crossovertrompetisme’.
De betere tracks op ‘The Kyteman’s Orchestra’ zijn overduidelijk ‘7/8’ en met het meeslepende ‘The ballad’ levert Kyteman wederom een track af in de stijl van het oh zo mooie ‘Sorry’, hoewel ditmaal geen bombastisch einde wordt gevoerd. Maar goed, dat bombastische zit dan al weer genoeg verwerkt in verschillende andere werken op het album.
‘The Kyteman Orchestra’ gaat verder waar ‘The Hermit Sessions’ nog niet in de buurt zijn gekomen, en vertelde Colin’s moeder me een tijd geleden zo blij te zijn dat haar zoon stopte met het HipHop Orkest op het hoogtepunt, moet ik haar met schaamte voor de verbetering (sorry!) overrulen: Kyteman heeft zijn hoogtepunt wederom overstegen! Aan de muur boven mijn bureau hangt een LP van Miles Davis, gesigneerd door de meester zelf… Op het moment dat ‘The Kyteman Orchestra’ op vinyl uitkomt (we mogen het hopen!) en ik een exemplaar te pakken kan krijgen met handtekening, mag de nieuwe meester de oude meester vervangen. (9/10) (Kytopia)
