Flying Colors zijn vijf muzikanten die zich hebben gespecialiseerd in verschillende genres, en die hun verschillende ervaringen bij elkaar willen leggen om een unieke sound te creëren, met een sterke productie en enorm opwindende live performances. ‘Making old-fashioned music the new-fashioned way’, zoals dat op hun site vermeld staat. Met dit concept in gedachten, de band-naam en de albumcover, moet dit een veelbelovend resultaat opleveren. Jammer genoeg doet dat het niet.
Het album begint met de muzikanten die op een prettige wijze overleggen hoe ze het eerste nummer zouden moeten spelen. De luisteraar zal zich gelijk erg op zijn gemak voelen. Na wat overleg tussen de muzikanten beginnen ze met het spelen van ‘Blue Ocean’, een lekker energiek, popachtig nummer dat het album gelijk een up-beat atmosfeer geeft. Dit houdt het album over het algemeen ook aan. Het tweede nummer, ‘Shoulda Coulda Woulda’, spreekt de eerste indruk volledig tegen met een heftig, duister rocknummer dat bijna van een ander album, of zelfs een ander artiest lijkt te zijn. Het is een grote tegenspraak zover, waardoor het gehele album al in het begin uit elkaar wordt getrokken. Gelukkig brengt een favoriet van de band, ‘Kayla’, de stemming weer omhoog na ‘Shoulda Coulda Woulda’.
Het probleem met dit album is dat zoiets vaker gebeurt. Nummers die, op zichzelf staande allemaal goed klinken en zelfs erg positief lijken, bij elkaar gebracht een grote rollercoaster zijn qua muziekstijl op compleet willekeurige momenten. Dit zou met een klein beetje variatie door het gehele album heen verholpen kunnen worden zodat de luisteraar niet erg overvallen wordt door een verrassende verandering, maar de nummers die onder dezelfde stemming vallen hebben de nodige variatie niet en vallen erg op één lijn.
Ze proberen die variatie wel te brengen, en dat is ook sterk te merken met een constante mix van rock en pop. De mix voelt alleen vaak aan alsof het net niet bij elkaar hoort, omdat de vocalen erg naar pop neigen terwijl de rest dat niet altijd doet. Rock- en popfans zullen hierdoor beiden teleurgesteld zijn.
Alhoewel de vocalen niet altijd bij de muziek passen, zijn ze wel enorm prettig. Vooral op momenten dat ze ook nog passen bij de rest. Dit zijn de mooie momenten op het album die vooral te merken zijn bij ‘Blue Ocean’, ‘Kayla’ en ‘Everything Changes’.
Naast de ups en downs, heeft het album wel erg lekkere refreinen waar op geen enkel nummer met refrein over te klagen valt. Het album is naast ‘All Falls Down’ erg makkelijk in het oor, waardoor de gemiddelde luisteraar niet vermoeid raakt of de sterke neiging heeft het album op stop te zetten. Je merkt door het hele album ook dat ze het erg naar hun zin hebben, wat de sfeer toch wel omhoog houdt.
Dit album mag dan wel wat teleurstellend zijn, maar de potentie is er zeker. Dat wat ze willen bereiken valt sterk op te merken, maar het lukt ze niet helemaal. Het doel is jammer genoeg niet bereikt, ‘Flying Colors’ krijgt een 6.5/10 van mij. Met wat aanpassingen en verbeteringen voor volgende keer zouden ze met gemak hun doel moeten kunnen bereiken. (6,5/10)