Na het album ‘The River’ van Bruce Springsteen ga ik naar een hele andere muziekscene. Deze week ga ik het alternatieve rock circuit in met een band die volgens critici de meest belangrijke alternatieve rock band vanuit de Britse onafhankelijke muziek scene uit de jaren ’80 is. Je mag ze gerust de eerste echte indie(rock) band noemen. Afgelopen vrijdag stond hun frontman nog in het Frits Philips Muziekgebouw te Eindhoven voor een fantastisch concert. Deze week in ‘Legendary Albums ….. Meat is Murder (The Smiths).
‘Meat is Murder is het tweede studioalbum dat band onder leiding van frontman Morrissey heeft uitgebracht. Het kwam in 1995 de winkels in en leverde een nummer één notering op in de Britse hitlijsten. Het bleef in zo’n dertien weken in deze lijsten staan, in de USA behaalde het plaats 110. In het jaar 2003 stond het album op plaats 293 van de Rolling Stone’s lijst van de 500 greatest albums of all time. Na de teleurstelling over de produktie van hun debuutalbum ‘The Smiths’ besloten Morrissey en gitarist Johnny Marr om ‘Meat is Murder’ zelf te produceren, gegolpen door Stephen Street wie ze voor het eerst ontmoet hadden tijdens hun sessie voor ‘Heaven Knows I’m Miserable Now’ en hadden toen om zijn telefoonnummer gevraagd. Officieel gaan de credits voor het album naar The Smiths met Rourke en Joyce die ook iets mogen zeggen over de geluidsnivo’s tijdens het mixen van het album.
‘Meat is Murder’ was controversiëler en was politiek gezien een stuk zwaarder beladen dan zijn voorganger. De pro-vegetarische titeltrack, (Morrissey verbood de rest van de band om gefotografeerd te worden terwijl ze vlees aan het eten waren), het lichthartige ‘Nowhere Fast’ en het anti-lijfstraf nummer ‘The Headmaster Ritual’ en ‘Barbarism Begins at Home’. Muzikaal gezien was de band avontuurlijker geworden met Marr die rockabilly gitaarriffs liet horen tijdens ‘Rusholme Ruffians’ en Rourke die de bass ala Mark King (Level 42) speelt in het nummer ‘Barbarism Begins at Home’. Ook gaf Morrissey zijn interviews steeds meer een politiek tintje. Hij richtte zijn pijlen op President Tatcher en Band Aid. Hij vond dat men bezorgd was om de mensen in Ethiopië maar dat de Britse burgers ook dagelijks een soort van marteling ondergingen.
Het nummer ‘Shakespeare’s Sister’ wat alleen als single uitgebracht werd was geen groot succes in de hitlijsten, ook het nummer ‘That Joke Isn’t Funny Anymore’, de enige single van het album. Veel mensen vonden het een vreemde keuze om nou juist dat nummer als single uit te brengen. Dit had zijn weerspiegeling in de hitlisten waar het nummer niet hoger kwam dan de 49e plaats. Met het nummer ‘The Boy with the Thorn in His Side’ uit 1985 leek het erop dat er grotere dingen met de band zouden gaan gebeuren. De track ‘How Soon Is Now’ was in eerste instantie een b-side van de single ‘William, It Was Really Nothing’ werd toegevoegd aan de USA release van ‘Meat is Murder’ na dat het een succes was geworden in de Amerikaanse dance clubs en op de alternatieve radio zenders. Het werd ook in de UK als single uitgebracht en de 24e plaats behaalde in de Britse hitlijsten.
{slide=The Smiths – How Soon Is Now}http://www.youtube.com/watch?v=_U5HpeA_WSo{/slide}
{slide=The Smiths – Heaven Know’s I’m Miserable Now}http://www.youtube.com/watch?v=GPYOf-P4Hlo{/slide}
{slide=The Smiths – The Boy With The Thorn In His Side}http://www.youtube.com/watch?v=DYp2LGKOF_M{/slide}
