Opstaan op de tweede dag van een festival is een stuk makkelijker als de zon heerlijk schijnt en de felgekleurde papegaaien over je tent vliegen. De campings zijn op Australische festivals een stuk anders dan bijvoorbeeld op Lowlands. Ten eerste mag er geen alcohol worden gedronken op de camping. Het verleidt mensen ertoe om flessen wodka naar binnen te smokkelen in watermeloenen, maar omdat het risico bestaat dat je kaartje wordt ingenomen gaan de meeste bezoekers toch voor alcoholvrij. Ook is het ’s nachts heel stil. Weinig mensen hebben radio’s bij en rond één uur lijkt iedereen netjes te liggen slapen om de volgende dag weer fris op te kunnen.
Dat het stil is komt goed uit voor de kinderen op het festival. Bezoekers onder de elf jaar hoeven niet te betalen en dat is te merken. De organisatie schat dan er ongeveer 500 kinderen zijn. Voor hen is er een speciaal kinderpaviljoen gemaakt. Papa en mama kunnen de kids ’s morgens om tien uur afgeven en hoeven ze pas ’s avonds om negen uur weer op te halen. Als je echt wil bestaat er zelfs de mogelijkheid voor drie dagen een nanny te bestellen…
Tim & Jean zijn de eersten die het Splendour publiek op zaterdag enthousiast krijgen. Het dance-duo komt uit het westen van Australië en is het afgelopen jaar veel gedraaid op de alternatieve radio-zender Triple J. De jongens (want dat zijn het, Jean zit zelfs nog op de middelbare school) hebben net een tour door de Verenigde Staten achter de rug en zijn duidelijk blij weer voor eigen publiek op te treden. En dat publiek eet uit hun hand. Vanaf het eerste nummer gaan de handen in de lucht en dat blijven ze drie kwartier lang.
Een andere zeer populaire band is Sparkadia. Net pop genoeg voor het grote publiek en hun muziek is stevig genoeg om het wat alternatievere publiek aan te spreken. Zanger Alexander Burnett heeft er duidelijk zin in. Hij bekent dat hij vijf jaar geleden in het publiek stond om Coldplay te zien en dat voor hem een droom uitkomt nu hij op hetzelfde festival als de Engelse band speelt.
Het is voor artiesten niet altijd vanzelfsprekend om op te treden in Australië. Er wonen relatief weinig mensen (21 miljoen) en het is een eind reizen. Daarom pronkt ‘Splendour in the Grass’ er ook mee dat sommige artiesten (Kanye West, Coldplay) hun enige Australische show op dit festival geven. Voor Regina Spektor is dit zelfs het enige optreden in het hele jaar. De innemende, bescheiden Spektor trekt veel mensen die haar kennen van de hit ´Fidelity´. Bij aanvang staat de tent boordevol omdat iedereen dit nummer wil horen. Na ongeveer een kwartier haken veel van deze mensen af omdat Regina Spektor toch iets anders brengt dan ze verwacht hadden. De mensen die wel blijven worden getrakteerd op een schitterend concert. Met haar elastische stem en sterke pianospel weet ze veel mensen te boeien tot het eind. En de aanhouders worden natuurlijk getrakteerd op ‘Fidelity’.
“Some good old Aussie punkrock”, dat is wat de mannen van ‘The Living End’ brengen. Met een mix van klassiekers en nummers van hun nieuwe album ‘The ending is just the beginning repeating’ geven zij het publiek precies wat ze willen: een uur lang springen.
De afsluiter op het hoofdpodium is ‘Jane’s Addiction’ maar de meeste mensen lijken te trekken naar een van de tenten. ‘Pnau’ is op dit moment een hype in eigen land. Voorman Nick Littlemore behaalde de afgelopen jaren wereldwijd succes met ‘Empire of the Sun’ en met ‘Pnau’ zou het wel eens dezelfde kant op kunnen gaan. Aan de productie van hun nieuwste album ‘Soft universe’ zal het niet liggen. Daarbij werden ze begeleid door niemand minder dan Elton John. Hun muziek doet in niet aan de klanken van de Engelse meester denken. Het zijn vrolijke, stevige dansnummers. Het is een soort ‘Empire of the Sun’ met ballen. Live komt de ‘dance-band’ goed uit de verf en zij zorgen voor een vrolijke afsluiting van de tweede dag van ‘Splendour in the Grass’.
