Met “Squeeze me” van het vorige album “Plastic People” hadden de Leidse heren van Kraak en Smaak, opgericht door Mark Kneppers, Wim Plug en Oscar de Jong, in 2008 een grote hit. In Amerika is deze single zelfs gebruikt in een aflevering van CSI en voor Rhapsody, een online muziekdienst. Nu, 3 jaar later is inmiddels 4e album uit. Op 28 april vond de officiële release party plaats van dit album in De Melkweg, Amsterdam. Het album heet “Electric Hustle”, kwam op 22 april uit en de eerste single hiervan, “Call up to Heaven”, is inmiddels via I-tunes te downloaden.
Dat Kraak en Smaak inmiddels veel groter is geworden bewijst het aantal gastartiesten op het nieuwe album. Denk hierbij aan Lex Empress op verschillende tracks en MC Sebastian, John Turrell, maar ook Romanthony (van o.a. Daft Punk’s ‘One More Time’), zangeres Janne Schra en funklegende Lee Fields. De intieme oude zaal van de Melkweg loopt langzaam maar zeker vol op deze zwoele donderdagavond zo tussen Pasen en Koninginnedag in. Een kwartier voor aanvang is nagenoeg elk leeg plekje in de zaal gevuld en het is merkbaar dat het publiek zin heeft in een feestje want voor aanvang krijgt de DJ de wachtenden al aan het dansen.
Een voor een komen de heren het podium op en nemen plaats achter de settables terwijl Oscar de Jong opkomt met een keytar en “My Keys are The Bomb” wordt ingezet. Dat dit nummer goed wordt ontvangen bewijst het gejoel en gedans van de mensen. Een overgang vind plaats met het nummer “Plastic People” waarbij Lex Empress op het podium verschijnt. Dit voormalig model zingt met haar prachtige stem “Hold Back Love”, ook van het nieuwe album. Later de avond zou ze meerdere nummers zingen.
Speciale gaste Janne Schra (tegenwoordig Schradinova en voormalig frontvrouw van Room Eleven) gekleed in een charmant Pac Man T-shirt weet met haar mooie verschijning en jazzy stem het wat meer rustige “Never To Late” te vertolken. Een andere gastartiest die deze avond zou optreden is de Britse Blueszanger John Turrell. Onthoud deze naam mensen; in Nederland nog vrij onbekend, maar in Engeland al een rising star. Het is jammer dat bij zijn optredens er wat meer geroezemoes achter in de zaal was en dan met name bij het vertolken van zijn tweede song. Of zou het kunnen dat de vaart in het concert eruit werd gehaald? Turrels Lament, zoals het nummer heet, is een geweldig mooie ballad, waarbij je als je je ogen dicht doet niet zou geloven dat er een blanke man in een Fred Perry-vest staat te zingen.
Bij het laatste nummer van de avond klimmen twee meisjes het podium op, wanneer ze merken dat ze er niet vanaf gestuurd worden gaan ze dansen en meerdere dames volgen hun voorbeeld. Het is het laatste nummer van de avond en aansluitend komen alle artiesten en gastartiesten het podium op en wordt de CD gepresenteerd aan het publiek. Als vanavond de inleider was voor een komende reeks van optredens, dan kunnen de fans nog veel moois verwachten.
Foto’s (c) 2011 Robert Tjalondo
